Roze Kate

[p. 790]

Vijf-en-vijftigste hoofdstuk
Het Avondmaal.

Wij keeren terug naar Het Wapen van Brussel, waar wij den provoost met zijnen gevangene en zijne manschappen hebben achtergelaten.

Dat Koenraad iets brouwde, dat meende de dikke waard al dadelijk bemerkt te hebben, en daarom kreeg z jne dochter Julie last den gevangene in 't oog te houden.

Immers, de provoost scheen zóó zeker van zijne eigene waakzaamheid, dat het den dikken hospes niet overtollig scheen zich voor dat al te groote zelfvertrouwen op zijne hoede te stellen.

Julie kweet zich met des te meer nauwgezetheid van de haar opgelegde taak, dat zij er dubbel genot in vond den flinken man in het mannelijk open gelaat te blikken.

[p. 791]

Dadelijk was zij voor hem ingenomen geweest, en zij was vast besloten hem van dienst te zijn als zulks zou mogelijk blijken.

Dat hij plichtig zou wezen aan hoegenaamd welk misdrijf dan ook, had zij geen oogenblik geloofd.

Evert Doelen had met zijn gevangene bij de tafel plaats genomen en, in afwachting dat de waard met het avondeten zou gereed zijn, had deze laatste één van de flesschen van ‘achter het patersvaatje’ gehaald waarop hij zulk een roem droeg.

Koenraad liet zich den heerlijken wijn goed smaken, doch zorgde ervoor dat de provoost telkens dubbel rantsoen kreeg. Evert Doelen liet het zich wel gevallen, en bemerkte niet eens dat hij stillekensaan begon met de tong te plapperen, zoodat de woorden er maar met geweld meer uitwilden.

In zijn geest echter bleef het helder!

Ja, ja, hij was een knap provoost die zich door niemand in de doeken liet leggen en, al was die Koenraad ook zoo onschuldig als een pasgeboren lam - en dat was hij, daarvan hield Evert Doelen zich vast overtuigd - toch zou hij hem zeer scherp in 't oog houden en door zijne manschapen doen bewaken als hadde hij al de schelmstukken bedreven die denkbaar waren.

Niet alleen het vooruitzicht op de drie duizend ducaten, maar ook het gevoel van beroeps plicht gaven hem in zóó te handelen.

De eene flesch verdween achter de andere, der wijze dat de dikke hospes begon bang te worden dat de provoost in 't vuur van het ‘onderhoud’ nog gansch zijne tegenwoordigheid van geest verliezen zou.

Julie kreeg daarom bevel dubbel waakzaam te zijn en geen enkele beweging van den gevangene uit het oog te verliezen.

De kameraden van Evert Doelen - zijne onderhoorigen, zooals hij zich met behagen uitdrukte van hen sprekende - hadden inmiddels gedaan bij de paarden, die volgens bevel verzorgd waren.

De manschappen traden nu op hunne beurt in de gelagkamer.

- Jongens, riep Koenraad hun opgeruimd toe, het spijt mij dat ik - ofschoon onvrijwillig - oorzaak werd dat u sedert gisteren een buitengewonen dienst werd opgelegd.

Het is niet dan recht en billijk u daarvoor schadeloos te stellen zooveel zulks in mijne macht is.

Ziet: hier zijn vier gouden ducaten.

[p. 792]

Laat den hospes of zijne lieve en beminnenswaardige dochter nu eens zijn beste dranken brengen!

- Leve heer Koenraad! klonk het eenparig uit den mond der verbaasde en verheugde wapenknechten.

Dat was nu eens een gevangene daar ze genoegen aan beleefden!

Julie was zoo rood geworden als een krieksken bij het hooren der vleiende woorden, haar door den gevangene toegericht.

- Ja, maar, ja, maar, tottelde de provoost, met mate drinken, hoort! Oogen open, jongens!

De ‘jongens’ stieten elkander met den elleboog aan.

Zij werden gewaar dat de provoost vergeten had eene dergelijke vermaning tot zich zelven te richten.

Julie haalde nog een paar flesschen en glazen, en schonk deze boordevol.

- Op de gezondheid van heer Koenraad!

- Op de gezondheid van onzen gastheer en diens liefelijke dochter, antwoordde Koenraad die buitengewoon spraakzaam werd.

De dikke hospes, die in de deur verschenen was en zich het bolle gelaat met den hoek van zijn voorschoot afwischte, zweette nu nog meer van pleizier, nu hij hoorde hoe een knap, vriendelijk en welopgevoed mensch die gevangene toch was!

De provoost kon waarachtig wel gelijk hebben: die jongman kon geen spitsboef zijn! Daar stak iets anders achter die aanhouding!...

Langer dacht hij er voor het oogenblik niet over na, want aan het braadspit stak een jonge, malsche kalkoen, die hij met vaderlijke bezorgdheid begon te keeren en te draaien, na vooraf, echter, een glas op Koenraad 's gezondheid geledigd te hebben.

Inmiddels spreidde Julie een hagelblank wit en blauw geruit ammelaken over de tafel uit, zette er de kristallen drinkbekers op, naast de rood, gebloemde porseleinen tellooren; en zelfs het zilverwerk der groote dagen werd te voorschijn gehaald.

Koenraad 's gelaat glansde van genoegen.

Alles ging naar wensch!

Hij zou zijn slag weten waar te nemen!

Het avondmaal werd opgediend en smaakte allen inderdaad overheerlijk.

Het spreekt van zelf dat elk der puike gerechten ruim overgoten werd, zoodat, bij het einde van het eetmaal, de brave

[p. 793]

provoost ‘honderd duizend sterrekens zag.

- ‘Onze baas’ loopt verdwaald in den wijngaard des Heeren spotte een der wapen-knechten.

- Hij is ten minste niet ‘waterziek’, lachte een ander.

Koenraad gebaarde of hij van alles geen woord hoorde.

Hij zat insgelijks op zijn stoel te knikkebollen.

- Zie, nog een die kleine oogskens maakt, zei weer een ander.

- Laat gaan, laat gaan, antwoordde een derde, hij zal ten minste vast slapen dezen nacht.

Evert Doelen sprong eensklaps recht.

Het gevoel van plicht schoot wakker in hem!

- Hola! Koenraad zei hij, 't is hier de plaats niet om te slapen!

Hospes, breng mijnheer naar zijne kamer, en gij jongens, opgepast. Koenraad was opgestaan, wreef zich de oogen uit, en volgde gedwee den waard die met eene brandende kaars in de hand zijne schreden naar den trap richtte.

De provoost kwam achteraan gewaggeld.

- Goeden avond het gezelschap, zei Koenraad. Goeden avond Julie..... Waar is ze dan onze hupsche waardin? vroeg hij zich omkeerend toen hij het meisje niet bemerkte.

Juist kwam zij uit de keuken.

- Goeden avond heer Koenraad, antwoordde zij.

- Red mij! Red mij! sprak de gevangene met smeekende doch gedempte stem.

- Hoe? Wat kan ik doen? vroeg het meisje op den zelfden toon.

- Maak de wapenknechten! dronken gelijk ik met den provoost

[p. 794]

gedaan heb en breng mij rond middernacht de sleutel van de uitgangdeur. Belooft ge mij dat?

- Ja, antwoordde het meisje.

- Allons, allons, riep de provoost, die tegen den stijl der zolderdeur leunde, 't is nu geen tijd van vrijen, heer Koenraad, naar bed! Wij moeten morgen voor dag en dauw op.

- Ik wachtte op u provoost, zei Koenraad, terwijl hij Julie een knipoogje toewierp, de hospes staat ons reeds daarboven op te wachten.

- Breek maar armen en beenen niet, riep de hospes van boven, en houdt goed de leuning vast.

- Ik dank u voor de recommandatie, zei Koenraad.

En, hotsend en botsend, taffelden de provoost met zijn gevangene naar de dakkamers in het Wapen van Brussel.