Roze Kate

Zestiende hoofdstuk
De Gouden Anker.

De avond begon te vallen als ridder Ernest van Colmar de poorten der stad bereikte.

Het aangename Meiweder had vele wandelaars naar buiten gelokt, en in de Warande wemelde het van eene bonte menigte slenteraars, die een luchtje kwamen scheppen of over de politiek kwamen redekavelen.

Ernest van Colmar, die geheel onbekend scheen te Brussel moest verscheidene malen naar den weg vragen dien hij te volgen had, doch de Gouden Anker was door iedereen gekend en zoo gebeurde het dat Ernest weldra terechte kwam in het vermaarde gasthof op de Groote Markt.

De Gouden Anker was een ruim, hoog gebouw dat langs de Noordzijde der Markt lag.

Door de hooge zware poort oprijdend, kwam Ernest van Colmar op een groot binnenhof, waar hij weldra door den gastheer zelven ontvangen werd.

Prosper Moermans, de dikbuikige waard, was een Brusselaar van het oud geslacht.

Het gasthof had hij van zijnen vader overgenomen die er vijftig jaren lang de gasten ontving en dit op zulke uitmuntende

[p. 89]

Een honderd meters van de tent, zat onder eenen hoogen beuk, de schoone Satanaïs. blz. 79,

[p. 90]

wijze dat de vermaardheid van den Gouden Anker uren ver was doorgedrongen.

Prosper maakte het opgestropte punt van zijnen witten voorschoot los, streek de plooien glad, nam beleefd zijn rond kapje van het hoofd en maakte voor den nieuw aangekomen gast zulke diepe buiging als hadde de voogdesse in hoogst eigen persoon voor hem gestaan.

Twee staljongens waren inmiddels genaderd van welke de eene Ernest van Colmar behulpzaam was bij het afstijgen, terwijl de andere het paard bij den toom hield en het naderhand wegleidde.

Prosper Moermans bracht zijnen gast in een tamelijk ruim vertrek tegen de markt gelegen, schoof eenen zetel bij en vroeg met een aanmoedigend lachje wat het heerschap zou gelieven te gebruiken.

- Ik heet Ernest van Colmar en ben belast met eene zending aan het Hof. Indien de werkelijkheid beantwoordt aan de goede faam, die uw gasthof geniet, zal ik wellicht verscheidene weken hier vertoeven, benevens mijne twee schildknapen, die denkelijk heden avond nog zullen aankomen.

Prosper werd rood tot achter zijnen vetten hals.

't Was hem natuurlijk meer gebeurd hoog adellijke gasten te ontvangen en te herbergen, maar een gezant van 't Hof! wat zou Annemie daarvan zeggen!

Prosper herhaalde nu zijne buigingen, mompelde iets van hooge vereering, en zei dat hij zijne vrouw ging roepen, die alles verder met zijne Excellentie bespreken en regelen zou.

Daarop stoof Prosper naar de groote keuken en kwam daar zoo stormachtig binnengevaren dat Annemie, zijne brave gade die bij een der vensters te breien zat, er heel over ontstelde.

- Wat overkomt u toch, Prosper, vroeg ze, dat ge zoo onstuimig komt binnengevallen? Men zou haast denken dat het vuur in huis is!

Daarbij keek Annemie vragend maar goedig over haren bril heen, naar den onthutsten Prosper, die, zoo rood als de kalkoensche haan, die nog op het achterhof te gloekeren stond, door zijne groote bollekensoogen en door het zenuwachtig bewegen zijner korte armpjes te kennen gaf dat er iets buitengewoons aan de hand was.

[p. 91]

- Annemie, Annemie, bracht hij eindelijk met moeite uit, gauw, vrouw, haastig wat, doe die voorschoot af, zet uwe muts recht; waar is Rosa? kom toch aan! spoedig, vrouw, en laat zoo'n voornaam heerschap toch niet wachten!

- Maar, man lief, wat overkomt u nu toch, zei Annemie rechtstaande en haar breiwerk op de vensterbank leggend, wat is er gaande?

- Wat er gaande is, dat een gezant van het Hof in de voorkamer op u te wachten zit, hijgde Prosper.

- Een gezant van het Hof?..... op mij te wachten zit?...... vroeg Annemie, en nu was het haar duidelijk aan te zien dat zij niet anders dacht of haar armen Prosper had eenen slag van den molen weg.

- Ja, op u te wachten, herhaalde hij; hebt ge dien heer daar seffens niet zien oprijden? Welnu dat is hij, de gezant van 't Oostenrijksche Hof, en die komt en blijft verscheidene weken te gast in den Gouden Anker! Begrijpt ge me nu eindelijk, vrouw?

- God, zuchtte Annemie nu op hare beurt, is het dan toch waar? Wat een eer, Prosper, wat een eer!

- Gauw wat nu, antwoordde Prosper, gij moet dien heer te woord staan, hij spreekt zoo wat met duitschen tongval, maar gij zijt geleerd en zult daarmede wel te rechte komen. Waar is Rosa?

- Rosa is achter in den hof bij de kalanten.

- Daar komt ze juist, ging Annemie voort, uit het venster kijkend.

Een oogenblik later kwam Rosa, eene lieve, knappe twintigjarige blonde de keuken binnen en bestelde met eene voolijke stem twee eierkoeken voor het gezelschap in het prieeltje links.

- Ja, ja, het gezelschap in het priëeltje zullen wel wat geduld moeten hebben, antwoordde Prosper; moeder moet met mij mede naar de voorkamer, en gij blijft hier met Wanne om alles gade te slaan, kom dan toch, Annemie!

Rosa dacht aanvankelijk ook dat haar vader onder den indruk van 't uitbotten der boomen was; doch, toen zij ook hare moeder zoo opgewonden de keuken zag uitgaan om haren vader te volgen, begreep zij dat de gast, die zooeven toegekomen was, wel heel voornaam moest wezen om zoo ineens baas en bazin uit den Gouden Anker uit hun lood te slaan.

Rosa riep Wanne, de keukenmeid, beval haar de bestelde eierkoeken gereed te maken en door Stinette naar het priëel te

[p. 92]

doen dragen, neuriede een liedje en dacht verder niet eens meer aan den voornamen gast.

Deze had zich in den hoogen gemakkelijken leunstoel laten zakken, hem door Prosper voorgeschoven, en wachtte nu de verschijning van vrouw Moermans.

Dadelijk was hij voor de brave Annemie ingenomen toen deze in de voorkamer verscheen en, tot bij de tafel tredend, terwijl Prosper naast de deur staan bleef, in eenige best gepaste woorden den voornamen heer begroette en welkom heette in den Gouden Anker, waar allen zich zouden beieveren om het Zijne Excellentie zoo aangenaam te maken als maar eenigszins mogelijk was.

- Brave lieden, zei Ernest van Colmar op den hartelijken toon die hem eigen was, ik ben overtuigd dat de goede faam van uw gasthof niet overdreven werd; want, waar gastheer en gastvrouw er zoo vriendelijk en voorkomend uitzien als in den Gouden Anker, daar moet de reiziger zich dadelijk t' huis gevoelen. Prosper beefde van trotsche zelfvoldoening en Annemie bloosde van tevredenheid bij het hooren dezer vriendelijke woorden.

- Ik zal dadelijk voor zijne Excellentie eene ruime kamer aan de Marktzijde doen gereed maken, zei Annemie.

- Zorg ook voor eene tweede kamer, antwoordde van Colmar; want, zooals ik aan uwen man reeds zeide, verwacht ik mijne twee schildknapen die onverwijld moeten aankomen.

Annemie haastte zich de noodige bevelen te geven en kwam weldra terug om den voornamen gast te berichten dat alles in gereedheid was.

Ernest van Colmar werd verzocht zijne vertrekken in oogenschouw te nemen, en toonde zich over de schikking ten uiterste voldaan.

Middellerwijl was door de zorgen van Prosper een puik maal gereed gemaakt, waaraan Ernest van Colmar de beste eer bewees.

- Zeg eens, meester Moermans, sprak de ridder na het maal genuttigd te hebben, wat vertelt men thans te Brussel zooal over politiek?

- Hm, heer ridder, wat kan men zooal veel vertellen? De burgerij is ten uiterste tevreden dat er eindelijk vrede heerscht, hetgeen echter niet belet dat er toch nog veel veranderingen en verbeteringen konden ingevoerd worden.

Ik moet nochtans zeggen, haastte zich de voorzichtige gast-

[p. 93]

heer daarbij te voegen, dat de genadige aartshertogin voogdesse al het mogelijke doet om handel en nering te bevoordeeligen.

Hare raadsheeren echter schijnen niet altijd best op de hoogte van den toestand te wezen, en zoo gebeurt het dat zij soms maatregels aanraden die beter niet aangewend werden.

- Van raadsheeren gesproken, kent gij den graaf van Oudburg? vroeg Ernest van Colmar zich eensklaps herinnerend dat hij met eene boodschap voor dezen gelast was?

- Den Edelen graaf van Oudburg? zeker, Excellentie, kan ik u daarover inlichten: hij is sedert een tiental dagen te Brussel en deed ons de eer in den Gouden Anker zijn intrek te nemen.

- Zoodat hij thans in het gasthof is?

- Juist boven ons, antwoordde Prosper met een glimlach van zelfvoldoening.

- Zoo, dan zult gij wel de goedheid hebben hem dezen brief ter hand te stellen, hernam Ernest van Colmar, den brief, dien Bruno hem toevertrouwd had aan den waard overreikende.

- Dadelijk zal de boodschap bezorgd worden, zei Prosper, en den brief aannemend verliet hij de kamer.