Roze Kate

Twaalfde hoofdstuk
Het Eerewoord. - Eene samenkomst te Brussel.

Enkele minuten waren voldoende om weer den ingang der spelonk te bereiken.

Naast den ingang bleven Etna en Ernest van Colmar eenige sekonden staan.

De ridder luisterde of ook eenig gerucht in het hol heerschte.

Alles was doodstil. Ernest van Colmar nam Etna bij de hand en trad eerst in de spelonk, waar het zoo donker was als in het diepste der aarde.

Zij gingen een dertigtal stappen vooruit en stuikten hier tegen de steenen tafel waarop de fakkels bevestigd waren, die straks het hol verlichtten.

Ernest van Colmar bukte zich en zocht tastend over den grond.

Weldra ontmoette zijne hand eene menschelijke gedaante, die roerloos op den grond lag uitgestrekt.

Hij maakte zijne ontdekking onmiddellijk aan Etna bekend.

Deze veronderstellende dat Zitzka vermoord was geworden, stiet een angstkreet uit.

't Was wel de Bohemeraanvoerder, die op den grond lag uitgestrekt, dat ondervond van Colmar met tastend de wapens en den reusachtigen degen van den op den grond liggenden persoon te onderzoeken.

- Zijn gelaat is ijskoud, zei hij; doch dit is de koude des doods niet.

[p. 70]

Dood is hij niet, want ik voel dat eene rilling over zijne ledematen loopt, ging hij na eene poos voort; o dat wij toch licht hadden!......

- Een oogenblik verlaat ik u, sprak Etna gejaagd; ik loop en kom dadelijk met licht terug.

Ernest van Colmar hoorde hoe het jonge meisje tastend door de spelonk liep.

Na enkele oogenblikken bemerkte hij een licht door de opening langs welke Zitzka daar straks in de spelonk verschenen was. Etna verscheen met een brandende fakkel in de hand.

- Hij keert tot het bewustzijn terug, zei de ridder zich over den gewonde bukkend; hij opent reeds de oogen.

Daarna wierp hij eenen blik door de spelonk, die thans ten halve verlicht was.

- Ik zie den kerel niet uit wiens handen ik u gered heb, zei hij; wat zou er van hem geworden zijn?

- Als hij ernstig gewond werd, zal hij uit zijne bezwijming zijn opgestaan en de vlucht genomen hebben, zei Etna. Hebt gij hem integendeel gedood, dan is zijn lijk door zijne medeplichtigen mede genomen.

Nauwelijks had zij echter deze woorden gesproken op een toon van angstigen twijfel, of zij wendde hare blikken naar den op grond uitgestrekten Zitzka, die wellicht hare zorgen behoefde. De erkentelijkheid en het plichtbesef behaalden de overhand op hare doodelijke vrees.

- De kleur komt terug, zei ze, zich over het gelaat heenbukkend; de ademhaling herneemt, maar welken hevigen slag hij ontving!

Zij had de haren van het voorhoofd achterwaarts geschoven en alzoo eene groote wonde boven den rechterslaap zichtbaar gemaakt.

- Hier naast is eene soort van kamer, ging ze voort; laat ons daarheen den gewonde dragen, wij zullen er mischien het noodige vinden om hem te verkwikken.

O, indien hij stierf, zou het door mijne schuld zijn, mijne koppigheid.

- Wees bedaard, zei Ernest van Colmar, de dappere en edelmoedige Zitzka zal niet sterven.

Dit zeggende nam hij den gewonde op en droeg hem in de kamer, waar Etna het licht gehaald had.

De jonge vrouw, ofschoon ten hevigste geschokt door het ge-

[p. 71]

beurde van den nacht, ontging het nochtans niet met welk ongeloofelijk gemak de ridder Zitzka optilde en als een kind in zijne armen wegdroeg.

't Was een bewijs dat de ridder even sterk als goed en edel was.

Hij legde Zitzka op eene groote eiken bank, die in het vertrek stond, en terwijl Etna het voorhoofd van den gewonde met frisch water besproeide, ontgespte van Colmar het zwaard van den aanvoerder.

Weldra was Zitzka volkomen tot het bewustzijn terug gekeerd.

Verwonderd blikte hij beurtelings Etna en van Colmar aan.

Wel drukte zijn blik de grootste verbazing uit die twee personen in zijne nabijheid en in elkanders gezelschap te zien, doch groote tevredenheid was in dien blik op te merken.

- 't Is dank aan den edelen ridder van Colmar, sprak Etna, dat ik heden nacht aan een groot gevaar ontsnapt ben. Hij was het, die mij aan de handen mijner vervolgers ontrukte. Eene siddering overviel Etna ondermaal terwijl zij deze woorden sprak.

- Ik weet waarom gij beeft, Etna, sprak de aanvoerder der Bohemers, geweld doende om zich te doen begrijpen; ik ken de reden, die uwe vervolgers aanzet zich van u meester te maken; doch wees gerust, moest er een haar van uw hoofd gekrenkt worden dan, bij alles wat mij duurbaar is, zal ik den laatsten hunner uitroeien en verdelgen, al moest ik hen in het diepste der aarde zoeken.

De krachtinspanning, die Zitzka aanwenden moest om zich verstaanbaar uit te drukken, verre van hem te vermoeien, deed veeleer al zijne denk- en lichaamskracht weêrkeeren.

Zich tot Ernest van Colmar wendend, ging hij voort:

- Mijn innigsten, hartelijksten dank zij u gebracht voor uwe edele tusschenkomst. Mijn leven lang zal ik u erkentelijk blijven voor den gewichtigen dienst, dien gij aan Etna en aan mij zelven bewezen hebt.

Doch, zoo ging hij voort, zijnen onderzoekenden blik strak, alhoewel eerbiedig, op vàn Colmar richtende, mag ik u vragen aan welk gelukkig toeval uwe aanwezigheid in de spelonk te danken was?

Ernest van Colmar herhaalde woord voor woord wat hij reeds aan de jonge vrouw had medegedeeld.

[p. 72]

- De toon van hartelijke rechtzinnigheid, die in uw verhaal door straalt, zegt op welsprekende wijze dat gij een eerlijk en rechtschapen man zijt. Nogmaals dus bied ik u mijn innigsten dank, hernam de Bohemeraanvoerder.

- Wat ik heden nacht in de mogelijkheid was te doen, zou elk man van eer gedaan hebben, zei van Colmar; spreken wij er dus niet langer over.

- Ik heb u thans om een nieuwen dienst te verzoeken, hernam de aanvoerder.

- Spreek ronduit wat ik doen kan, dat is op voorhand toegestaan.

- Beloof mij dan een eeuwig stilzwijgen over alles wat dezen nacht gebeurd is. Ik verzoek u, mij als ridder uw woord te geven, dat gij al het voorgevallene slechts als een droom aanschouwen zult.

Mochten de omstandigheden, een of ander toeval u aan deze gebeurtenissen herinneren, of u in tegenwoordigheid van Etna brengen, houd u dan alsof alles vergeten was, en vraag geen de minste uitlegging. Wilt gij mij zulks beloven?

- Ja, hernam Ernest van Colmar vastberaden.

En de hand op het gevest van zijnen degen slaande sprak hij vol overtuiging:

- Op mijn zwaard, dat nooit eene slechte zaak verdedigde, zweer ik dat ik als een onschendbaar, als een heilig geheim aanzien en bewaren zal alles wat heden nacht voorviel.

Zitzka drukte den edelen jongeling de hand als blijk zijner diepe erkentelijkheid, en Etna wierp hem eenen blik toe, die hem tot in het diepste der ziel drong.

- Eaten wij thans naar het legerkamp terugkeeren, sprak Zitzka.

Ernest van Colmar reikte Etna de hand. Zij nam deze aan en drukte ze innig.

Te zamen met Zitzka gingen zij naar de tenten der Bohemers terug.

Een weinig over het brugsken bleef Etna staan.

- Hier moet ik afscheid nemen, sprak ze, om mijne tent op te zoeken.

- Ik zal toch het genoegen hebben u morgen weer te zien? vroeg van Colmar.

- Neen, antwoordde Etna; ik leef zeer afgezonderd,

[p. 73]

Ernest van Colmar bukte zich en zocht tastend over den grond. Blz. 69.

[p. 74]

zei ze met eene plotselingsche ontroering in de stem, ik ben gansch het tegendeel mijner zuster Satanaïs.

- Dan zal ik wel gedwongen zijn thans afscheid te nemen, sprak van Colmar insgelijks ontroerd, want morgen vroeg verlaat ik het kamp.

- Verlangt gij dan werkelijk mij weer te zien? vroeg Etna gejaagd. Zij deed deze vraag met stille stem om niet door Zitzka, die een weinig achter was, gehoord te worden.

- Ja, ja! antwoordde van Colmar.

- Gij gaat naar Brussel, niet waar? ging Etna fluisterend voort.

- Inderdaad.

- Hoelang blijft ge er?

- Misschien een paar maanden, misschien langer.

- Den eersten dag van Juni zal ik mij insgelijks te Brussel bevinden.

Op het middaguur zal ik alleen bij de Leuvensche poort voorbijgaan.

- Dank, antwoordde de ridder, binnen eene maand ontmoeten wij elkander te Brussel.

Zitzka was nu genaderd.

- Heer ridder, sprak hij, ge zult mij veroorloven u hier te verlaten, wijl ik Etna in veiligheid naar hare tent wensch te brengen.

Ernest van Colmar, uit vrees onbescheiden te wezen, drong niet aan, wenschte beiden goeden nacht en zocht daarna zijne eigene slaapstede op.

Etna en Zitzka verdwenen in het struikgewas.