3 Anansi tori

[p. 45]

Anansi in hongersnood

In het land waar Anansi woonde heerste hongersnood vanwege een overstroming en grote droogte. De hele oogst was mislukt. Cassave en aardappelen waren bedorven. Alle bananenbomen waren omgevallen. Er was geen voedsel.

Het was net als in de tijd van Jozef. Egypte had wel voedsel maar de andere landen niet. Toen moesten de mensen naar Egypte gaan om voedsel te kopen. Dat verhaal van Jozef vindt u in de Bijbel.

In dit Anansi-verhaal, heeft de koning een vreemde naam. Hij was niet gierig maar hij had heel andere gebreken. Hij zei: ‘Iedereen die werken wil, kan komen oogsten. Zij mogen cassave en aardappelen oogsten, en ook bananen snijden, maar voordat ze weg gaan moeten ze zeggen hoe ik heet. Als ze mijn naam niet weten moeten ze alles achterlaten wat ze geoogst hebben.’

Anansi riep Akoeba. Hij zei: ‘Luister, wij gaan naar het land om de naam van de koning te weten te komen. Maar jij moet me helpen. Eerst doe je mij een luier om, dan leg je mij in een mandje en zet je een papfles naast mij neer. Dek me goed toe zodat de koning niet ziet hoe groot ik ben. Versta je? Nadat wij daar aangekomen zijn, neem je de grote mand en begin je te oogsten. Neem zoveel vruchten als je kan. Als de mand te zwaar wordt, dan sleep je hem maar. Ik zal proberen de naam van de koning te weten te komen. Dan zal ik je later helpen met de mand.’

‘Goed,’ zei Akoeba.

De volgende dag, voor zonsopgang, gingen Akoeba en Anansi op weg. Anansi liep met het kleine mandje, maar toen ze de grens van het stuk land naderden, deed Akoeba hem een luier om, legde hem in het mandje en zo werd hij op het land gebracht.

‘Koning,’ zei Akoeba, ‘Ik verzoek u, mag ik oogsten op uw perceel?’

[p. 46]

‘Ja, dat mag wel,’ antwoordde de koning. ‘Maar denk goed na. Als je mijn naam niet kent, moet je alles wat je geoogst hebt achterlaten.’

‘Dat weet ik wel, Koning,’ zei Akoeba. ‘Ik zal het proberen te raden. Misschien raad ik goed. Toen zei zij verder: ‘Koning, ik heb hier een kleine jongen. Ik heb niemand die op hem past. Hij is negen maanden oud en ik kan hem niet alleen thuis laten. Ik heb niemand. Ik verzoek u, mag ik hem hier naast u zetten? Ik laat een papfles voor hem achter. Als hij huilt, kunt u hem de fles geven. Dan wordt hij weer stil.’

's Middags begon Anansi te huilen. De koning gaf hem de papfles. Akoeba was aan 't oogsten. Anderen hielpen haar tot 's middags, tot zonsondergang, en tenslotte tot 's nachts. Toen kwam zij weer naar het huis van de koning.

Anansi had de hele papfles leeggezogen en daarna veel geplast. De hele luier werd kletsnat. Toen begon hij luid te huilen. Als een baby een natte luier heeft moet je hem een andere aandoen. Maar de koning wist dat niet. En ook had hij geen geduld. ‘Waarom huil je zo?’ vroeg hij. Toen hij in het mandje keek, riep hij: ‘Wat overkomt je nu toch, Kongodifa? Wat een grote plas voor zo'n kleine jongen. Waar komt zoveel water vandaan? Het kan niet alleen uit jouw buik komen. Ai Kongodifa, jij arme, wat maak je veel mee, vandaag.’ Zo hoorde Anansi zijn naam.

Toen Akoeba met haar mand terug kwam, zei de koning: ‘De jongen huilde, hoor!’

De moeder zei: ‘Ja, Koning, hij is stout, niet waar?’

‘Hij was lief, maar hij heeft geplast,’ antwoordde de koning. ‘Hij plaste veel! Ik wist niet wat ik moest doen. Ik heb hem niet aangeraakt.’

[p. 47]

‘Koning,’ zei Akoeba: ‘Ik breng hem zo weg, want ik heb geen andere kleren meegebracht. Ik neem hem zo op met zijn natte kleren.’

Toen zei de koning: ‘Ja maar de mand met de oogst mag je niet mee nemen. Eerst moet je zeggen hoe ik heet.’

‘Is het een moeilijke naam?’ vroeg zij.

‘Dat weet ik niet,’ antwoordde de koning.

‘Is het een makkelijke naam? Met welke letter begint het?’

‘Nee, dat kan ik niet zeggen,’ zei de koning.

‘Nou, ik begin te raden,’ zei Akoeba. ‘Het kan geen Anansi zijn, want zo heet mijn man.’

‘Dat is een gekke naam,’ zei de koning. ‘Nee, zo heet ik niet.’

‘Koning, is uw naam, “Wan”?’

De koning lachte.

‘Heet u “Weri”?, “Kwakoe”?, “Kofi”? ...’ Akoeba zei verder: ‘Koning, eens hoorde ik een Anansi-verhaal en in dat verhaal heette de koning ...’

‘Ja, zeg het maar.’

‘De koning heette “Koning Kongodifa”.’

‘Wat!,’ zei de koning. ‘Hoe weet jij dat? Zo heet ik ja, Kongodifa.’

Akoeba zei: ‘Ja, Kongodifa, zo heet de koning.’

Anansi had de naam gefluisterd in het oor van Akoeba toen zij aankwam.

Toen zei de koning, ‘Nou, goed, je hebt de naam geraden, maar je moet het niemand zeggen hoor. Nu mag je weg met je oogst. Je mag best een andere keer komen, maar je moet deze jongen niet meer meenemen hoor.’

Toen ze om de hoek waren, veranderden ze van rol. Anansi pakte de mand met de oogst en zij schaterlachten.

[p. 48]

Anansi had wel genoeg eten voor bijna de hele maand. Zolang de hongersnood heerste mocht Akoeba oogsten op het land van Koning Kongodifa. Anansi hielp Akoeba uit de nood. Anansi moet er zijn.