Versjes en liedjes voor 't jonge volkje

[p. 52]

Groen Jantje.

Er was zoo eens een kikkertje,
Dat spartelde in zijn sloot,
Toen eensklaps op zijn plasje toe
Een kleine vogel schoot.
Hij zong zoo hel en vriendelijk
En zat zoo mooi in 't gras,
Dat 't vredelievend kikkertje
Fluks bij zijn buurtje was.

‘Groen Jantje,’ piepte 't vogeltje,
‘Wel! ben je 't haast niet moe:
Zoo heel alleen te plonsen maar
In 't nat tot 's avonds toe?
Te springen kwakend door het gras,
Daar heb je een slag wel van;
Maar vrij te vliegen door de lucht,
Geen kikker die dat kan!’

‘Kwik, kwak!’ zei Jantjen in zijn taal,
‘Ik leef hier stil in vreê,
Kwik, kwak! en kon ik vliegen nog,
Wie weet kreeg je mij meê?’...
En ‘Piep!’ zei de ander, ‘goeden dag!’
En sloeg weer op de vlucht;
Maar hoor! daar klinkt het: pif, pif, paf!
Bedreigend door de lucht.

[p. 53]

 

. . . . . . . . . . . . . .

 

Groen Jantje zong van kwik, kwek, kwak!

 

Sprong lustig in zijn vliet;

 

‘Het pif, pif, paf! van 't jagertje,

 

Dat deert ons, kikkers, niet!’