De zevenslager

XXII

Hoe wonderlijk was toch alles verloopen daarna, niet om te begrijpen.

Zoo dicht had zij hem bij zich gevoeld, dat ze zoowaar soms zijn stem hoorde en het haar leek of ze zich maar om te keeren had om hem lijvelijk te zien.

Eerst door die brieven die hij aan boord geschreven had en onderweg gepost.

Heelder boeken waren het geweest, met teekeningen bij en krabbels zonder eind: van haar, van hun kindje, van hun huis... dat nu leeg stond en gereed om de nieuwe huurders te ontvangen. Een wonder was het, om dat zóó uit zijn hoofd te kunnen.

Daarna, terwijl ze bij haar ouders naast hun kindeke in zijn box, dapper aan haar tropenuitzet te werken zat, de eerste brieven van ginder, door de luchtpost overgebracht, en waarin hij haar uitvoerig en geestdriftig vertelde van het huis dat hij gevonden had en hoe hij er met de zweep achter zat om het maar vlug in orde te doen komen. En er waren teekeningen bij en verklaringen, zóóveel, dat ze zich vanzelf kon voorstellen hoe het was.

En dan, toen de dag van haar afvaart bepaald was en reeds haar plaats besproken, het bericht van zijn ziekte en

[p. 172]

ten slotte op dien morgen, toen vóór hun deur dat paard op hol geslagen was, - dat van zijn dood.

Ze had het gelezen, vier, vijf maal, maar het was niet in haar hoofd kunnen doordringen.

Moeder weende, vader snikte. Alleen zij bleef rustig.

‘Maar dat kan niet!’ zei ze. ‘Dat is een vergissing! 't Zal een andere geweest zijn! Ge zult eens zien!’

Haar schoonouders kwamen, haar zwagers en schoonzusters, en Monne en Maria, en ze wond zich op omdat ze haar niet gelooven wilden.

‘Wacht maar wat! Wie er gelijk heeft!’

Ze liet zich door Maria en haar moeder overhalen om precies lijk zij allen grooten rouw te dragen en ze ging mee naar de lijkmis die voor zijn zielezaligheid, in de kerk naast de deur, met veel zwart en veel kaarsen, gezongen werd. En ze schreide zelfs.

Doch aan tafel nadien, dreigde ze boos te worden.

‘Wij zijn mis!’ zegde ze. ‘Wij droomen! Hij is niet dood! Dat kan niet!’

En ze keerde haar hoofd naar alle kanten als verwachtte ze dat hij plots ergens verschijnen zou en naar haar toespringen.

Het kwam in de krant, er kwam bericht van den directeur van het ziekenhuis met een fotografie van zijn graf op een van palmen overwaaid kerkhof; de levensverzekeringsmaatschappij betaalde haar premie uit, voor haar en het kind; zijn koffers, zijn geld en alles wat hij nagelaten had kwam toe, en nog kon ze 't niet gelooven.

Als men er over sprak, keek ze toch zoo vreemd, zei dat het was of ze plots te droomen begon.

En toen de geboorte van haar tweede kindje te verwachten stond, begon ze bijwijlen zelfs brieven naar hem te schrijven, om hem te vertellen dat ze zich goed hield en

[p. 173]

hun jongske ook en dat ze nu weldra komen kon, als alles voorbij zou zijn.

God zij dank! alles verliep goed.

En al leek het dat ze zich nadien in haar lot zou schikken, toch kwamen er nog oogenblikken, dat ze plots, met een schok het hoofd opstak en uitriep: ‘Hij leeft! Ik voel het! We zijn allemaal leelijk mis!’

Een jaar nadien, ondanks alles wat haar ouders en de familie ook vertelden, was ze er nog heelemaal niet van overtuigd.

‘Ik ben bang!’ zei Monne. ‘Als we 't niet gansch uit haar hoofd krijgen, loopt het met haar op zekeren keer mis! Maar hoe, maar hoe?’

Spreken, van wien het ook kwam, baatte niets. Er moest iets anders op gevonden worden, meende hij.

En dat meende hij ontdekt te hebben, toen hij zoo heel toevallig van een priester die voor de missies rondging en goed op de hoogte was van alles ginder, te hooren kreeg, dat twee liefdezusters, uit het hospitaal waar Flip gestorven was, met ziekverlof in hun moederhuis verbleven.

‘Die moeten we hebben, Maria!’ zei hij tegen zijn vrouw. ‘Als wij haar daar bijbrengen, zal ze 't wel moeten gelooven!’

‘'t Zal pijnlijk zijn, Monne!’ angstigde zijn vrouw.

‘Maar 't moet, het moet! 't Is een operatie, ik weet het, maar waar gaan we anders naartoe met haar! Ze is er noodig voor heur kinderen!’

Hij informeerde in 't moederhuis, hoorde dat de zuster die Flip verzorgd had er zelfs bij was en sprak dadelijk uur en dag af dat hij komen zou. Hij liet het aan zijn schoonouders over, het aan Paula mee te deelen.

‘Is dat waar!’ riep ze uit. ‘Die moet ik zien! Die moet

[p. 174]

ik spreken! Seffens als 't kan! God, God, zou het dan tóch waar zijn?’

Monne voerde er haar naartoe, samen met Flip zijn moederke en met Maria.

Ze werden in een wit, zonnig spreekkamertje gelaten en 't duurde niet lang of een wit nonneke, met een kinderlijklachend, bruin gezicht, verscheen.

Monne stond recht, vroeg of zij Zuster Esmeralda was, uit dat hospitaal ginder ver, en of zij het was die vorig jaar mijnheer Van Millen verzorgd had.

Ze knikte.

Hier waren nu zijn vrouw en zijn moeder en zijn schoonzuster en die wilden gaarne wat meer weten.

‘Maar onze directeur heeft u dat toch geschreven?’ vroeg het nonnetje dat kleurde.

‘Ja, dat was zoo... Maar toch... Het hooren van iemand die er bij geweest was.. dat was nog wat anders...’

Roerloos en bleek zaten de vrouwen en keken haar starlings aan. En verlegen een beetje, zette ze zich, aan het ronde, gepolijste tafeltje waarop een kongoleeske met een offerbuske tusschen de beenen zat, en vertelde, moeilijk, en met horten en stooten, hoe 't gegaan was.

‘Terwijl hij dus mede aan 't werken was aan zijn huis, had hij, naar 't scheen, plots geweldige steken in de ingewanden gevoeld en had moeten braken. Hij was direct naar 't hospitaal gekomen om er een drankje tegen te krijgen. Moeder-Overste had hem willen dwingen te blijven. Maar daar had hij zich met alle geweld tegen verzet. Daar was geen denken aan, had hij gezegd. Zijn huis moest af, kost wat kost, dat kon niet wachten. En als men bij de negers niet bleef, dan liep het immers mis, dat wisten ze wel. Moeder had hem toen iets gegeven, de pijn was een

[p. 175]

beetje overgegaan, en haastig was hij terug naar zijn werk gekeerd.

Maar geen twee uur later, kwam hij terug. Op een draagbaar dezen keer en gedragen door vier zwarten. Hij kermde van de pijn.

Dadelijk werd hij te bed gelegd en de dokter er bij geroepen, die een vergevorderde blindedarm-ontsteking vaststelde. Aan een operatie kon hij niet meer denken. Bij de 40 graden koorts had hij.

Onze directeur is er toen bijgehaald, heeft zijn biecht gehoord en hem berecht.

Ik ben naast hem blijven bidden...

Hij streed toch zoo geweldig, verzette zich en riep maar ring-aan-een, met opeengeklemde tanden: neeje-neeje-neeje, neeje-neeje-neeje, met af en toe daartusschen, in een zucht: Mitteke en Rikske...’

Het nonneke zweeg, ontroerd rondkijkend.

Zakdoeken kwamen uit de tasschen, werden aan het gezicht gebracht en een zacht snikken rilde er los...

Ook Monne kon zich niet houden, lei de hand vóór de oogen.

‘Maar hij is kristelijk gestorven,’ ging het nonneke troostend verder. ‘Toen hij begreep dat het niet hielp, kwam er een zacht berustende glans over zijn wezen en hij zei: als 't niet anders kan... God, help hen!...’

Niemand zei wat. De vrouwen snikten alle drie stil voort.

Maar het meest van hen, moederke Van Millen...

Het krampte zoo geweldig in haar...

‘Neeje-neeje-neeje,’ had hij gezegd, ‘neeje-neeje!...’

Het nonneke glimlachte pijnlijk-verlegen.

Op de tafel grijnsde het negertje, en buiten in den tuin tjilpten er musschen...