De zevenslager

[p. 5]

I

Bij de drie weken hadden zij er nu reeds zitten naar wachten.

Hij, die stille, weemoedige man, met misschien nog grooter verlangen dan het kinderlijke, bedeesde vrouwke.

Iederen morgen keek hij heur vragend aan. Dan bloosde ze, sloeg heur oogen neer en antwoordde: ‘'k Weet het niet, maar het zou wel voor vandaag kunnen zijn...’

En als om het te bewijzen en wellicht ook om het aan te lokken, bracht ze direct hun propere, versch-gewitte slaapkamer in orde. Ze trok het venster open, maakte het bed op, schikte de wissen wieg fijn, den kindskorf, en op de waschtafel de medicamenten, de watte, het doosje met spelden en al de rest wat er zooal noodig is.

En hij van zijn kant, na de morgenkoffie, als hij daar statig, proper-geschoren en proper-afgeborsteld, gereedstond om naar zijn kantoor te gaan bij notaris Boschstraete, drukte er op dat ze hem direct moest laten roepen en ook de baker en Mijnheer Doktoor. Een klopke op den muur en Jefke, de pijpendraaier van nevens hun deur, zou seffens hier zijn; zoo was 't afgesproken. En als heur oude moeder, die in deze gewichtige dagen hun huishouden kwam doen, dan wat vroeg binnenkwam, herhaalde hij dat alles nog eens extra aan haar ook.

Maar ja, zoo rap ging het niet. Vandaag werd gisteren, en morgen vandaag, en 't bleef daar precies bij hetzelfde.

Als er iemand van de familie, een broer of een zuster

[p. 6]

van het vrouwke, zoo in 't voorbijgaan het ronde deurke openstak om eens te hooren hoe 't nu stond, konden ze 't lachen moeilijk laten.

‘Nog altijd niets?’ zegden ze. ‘'t Zou anders toch stillekensaan tijd gaan worden. Of heeft die kadee tijd te veel soms? Om te gelooven dat hij ulie en ons er bij een beetje aan den draai aan 't houden is. Dat belooft voor later!’

En het ronde, jonge moederke, in heur langen, zwarten sjaal, kon natuurlijk niets anders dan eens hartelijk meelachen met zoo'n plezant vooruitzicht.

‘Dat moet hijzelf maar weten,’ antwoordde ze. ‘Als hij maar komt, dat is 't bizonderste. En dat doet hij. Wacht maar.’

En de lange rechte vader, als hij zoo'n dingen hoorde, zei precies hetzelfde.

Want ongerust waren ze niet. Niet dát. Geen minuut, geen second.

Waarom trouwens?

Mijnheer Doktoor en ook de baker zagen in het geval niets ongewoons. Het jonge vrouwke voelde zich niets ziek, at goed, sliep goed, geen oogenblik verloor ze haar contentement. En dat, gevoegd bij het getreuzel van den aankomeling, maakte het zoo zeker als twee en twee vier is, dat het een jongen zou zijn. Wat voor dat koppel geen klein ding was!

Peins eens, vier jaar aan een stuk hadden ze met veel gerucht, paternoster-gebid, kaarsoffers, beewegen en nog veel meer, den zegen des hemels zitten afsmeeken, en wat konden zij, bij de hertelijke vreugde om het eindelijk verhoord gebed, nog beters wenschen?

Doch toen die derde week voorbij was en de vierde ingezet, begon dat schoon lieke van verlangen plots te stokken.

[p. 7]

Ten minste toch voor den vader, voor de ou' moeder en de andere familie die er mee begaan waren geweest. Want al was het zoo almeteens gedaan met goed eten en goed slapen, al trok alle kleur uit heur gezicht, het jonge moederke bleef zoo opgetrokken in heur geluk dat ze in de verste verte aan geen gevaar dacht, en even tevreden glimlachte.

En toen men weer een dag of drie verder was, en ze zagen hoe bleek en hol heur wangen invielen, hoe diep heur oogen en bloedloos heur lippen, toen zijpelde het leste restje vreugde en gerustigheid weg uit hun hert, en schrik bibberde er uit omhoog, tot in hun keel, tot op hun mond, tot in hun oogen.

Als de moeder boven bij heur dochter kwam, moest ze zich danig geweld aandoen om gewoon te blijven. Maar pas was ze er de kamer uit en op 't portaal, of ze zakte weg in kreunend gezucht en hoofdgeschud.

't Menschke had elf kinderen op de wereld gebracht, had heur vier andere getrouwde dochters in hun moeilijke dagen bijgestaan en geholpen, had daarenboven veel gezien en veel gehoord, en ze geloofde dus wel iets van die dingen af te weten.

‘'t Duurt te lang, 't duurt te lang,’ kloeg ze. ‘Eerst zag ze er zóó goed uit, en nu bijkans lijk een lijk. God sta ons bij!’

En als Mijnheer Doktoor, na het dagelijksch bezoek, het smalle, steeksche trappeke af was, trok ze hem in de vóórkamer, sloot stil de deur en klampte zich met honderd angstige vragen aan hem vast.

Veel wist hij echter niet te zeggen.

‘'t Is curieus, heel curieus,’ mompelde hij en hij vingerde eens door zijn baard en keek met gefronste wenkbrauwen naar den grond. ‘Alles was nochtans lijk het zijn

[p. 8]

moest... Ik begrijp het ook niet, madameke... Nog effekes afwachten, moeten we, en er den moed inhouden... Verloren is het nog niet...’