De schadt-kiste der philosophen ende poeten

[p. 321]

Goes Nardvs-blomme.

Refereyn.

AY droeffelijcke Eeuw', beweenelijcken tijt!
De Mensche leeft vol Twist, en bouen dien vol Haet:
Dies met Heraclitus, men maecken mocht gekrijt,
Om 't menschen-dier verblent, want d'een doet d'ander Spijt,
De Broederlijcke liefd' nu gansch' besijden staet;
Medoogentheyt es he'en, elck een soeckt eygen baet;
De Mensch' soo beestich leeft. Te recht ded' groot geklach
Diogenes, en ginck eens soecken deur sijn daet
Met een Lanteerne kleen opt midden vanden dach
Den Redelijcken mensch; doch hy niet eenen sach
Hoe wel dat jder riep, dat sy Verstandich waeren;
V Beestelijche wijs' en maecket geen gewach,
Dat ghy verstandich zijt, was doen sijn openbaeren.
Ist niet verdrietelijck, dat liefde moet verhaeren,
En Nyd dat hu'ijs bewoont. Niemant en volgt een trede
Van de Croon-waerde liefd'. Nochtans es mijn verclaeren,
Daer Liefde staet gheplant, bloeyt d'aengenaeme Vrede.

DE dolle Giericheyt den Mensch' maeckt soo vol listen
Dat hy hemseluen knaecht om 'snaesten goeden spoet:
Hy tracht nae Schatten veel om vullen sijne kisten;
En acht niet hoe hy't wint; met rechte of met twisten;
Als hy van goet en gelt mach hebben d'ouervloet.
Waer is de Mensche nu, die soo, als Zeno, doet;
En werpet sijnen Schat int diepste vande zee
Die seid'; legt daer ô Schat, legt daer ô werelts-goet
Veel beter leght ghy daer, dan dat ghy t'mijnen lee
Hier naemaels wesen soud't? Noch leert ons met beschee
Plato den Philoso'ph, en segt met reden uyt?
Hebt Ryckdom inden haet, welck baeret haet gereee.
Welaen dan swacken Mensch' den Haet voorsienich schuijt,
In Vrede leuen wilt. Solon segt ouerluijt;
En comt by geenen Mensch', heeft Liefd' by v geen stede.
Haet doet den Mensch' onrust; ick segt met goet beduijt;
Daer liefde staet gheplant, bloeyt d'aengenaeme Vrede.

[p. 322]

 

DE loose Nydicheyt betreckt den Mensch' in nood;

 

Sy, als de Cancker fel, des Menschen hert deur-e't.

 

Want Cicero segt kloeck; De domme Nyt bestoot

 

Des Menschen leuen meer, dan plegt de felle dood.

 

Daerom leeft sonder Haet, de Nijdicheyt vergeet:

 

Sy doen den mensch' veel smert', fenijnich is haer' be't

 

Doort alderquaetst' fenijn, dat oeit Mensch' heeft verslonden.

 

Tracht naer de liefde dan met eendracht wel beste't

 

V costelijcken tijt, eer dat ghy wert geschonden:

 

Veel-al verdraegen leert, niet beters is geuonden

 

Hier opden Aerden-cloot dan Vredenrijck te leuen:

 

'T gaet bouen 'swerelts Eer, en bouen 'swerelts ponden.

 

O loffelijcke Vred' de Deuchd' sit u beneuen!

 

Welck Mensche vredich leeft, is waerdich hoogh' verheuen;

 

Behoeft t'onsiene niet de schalcke noch de Wrede,

 

Sijn huijs en can Niemant door Nijt of haet doen sneuen.

 

Daer liefde staet gheplant, bloeyt d'aengenaeme Vrede.

Prince.

O Vorst de Philosoph' Chilo ons neerstich leert
Te leuen sonder haet om ander lien te stichten.
Horatius die segt een spreucke weel begeert;
Soeckt de toonbaere deugt, soo suldy sijn ghe-eert,
Want sy den Mensche can sijn droeuich hert' verlichten.
Wel dan den Mensche die vliet vande boose-wichten,
Die met twee tongen wel den Mensch' toe spreken stout:
Spreeckt woorden soo ghy denckt, denckt reen om stryt te slichten.
Die heden heeft geseyt dat morgen hem berout
Naevolgt sulck eenen niet, op wijse gronden bout.
Soo can de wreede Nijt tot uwent zijn veracht:
Iae hy noch voorder leert die Nijt en twisten schout.
Want noeit en heeft Tyran een feller leet bedacht,
Als zijn haet ende Nijt, die mennich Hert' onsacht
Doen pijn en harde Dood. Op dat Nijt sulcx niet dede,
Waer doch te wenschen wel, dat elck waer op sijn wacht.
Daer Liefde staet gheplant, bloeyt d'aengenaeme Vrede.

Minne baart Solaes.