|
| |
| |
| |
Refereyn.
TEr wijl ick neer geset, my had om t'onder soecken
De leer spruecken al van, der Philosopsche boecken
So quam der Goden Boo, tot my met ernstich vlijt
En sprack scherpt dijn verstant, met een zin rijck vercloucken
Maeckt een loffelijck gedicht, van tgeen ghy lesend zyt
Ter eeren de Peoen, de welck liefdich altijt
Haer sinnen en gedacht, steets tot reyn conste strecken
Want sy heeft my belast, dat ick breet ende wijt
Door t'Rechterhants Trompet, van Faem op alle plecken
Den geest der geesten soet, daer mede soud op wecken
Om te vercrijgen t'geen, daerom sy my wt sent
Hier meed is metter haest, hy van my gaen vertrecken
Doen merckt ick aen wat ons, Aristotles voorwent
Hoe tweinich spreken is, een lof die niemant schent
'tEerst dat Pytagoras, 't volck leerde onbesweken
Was 't swijgen en daer na, maeckte hy haer bekent
Dat de wijsen,, Prijsen,, veel zin,, in tweinich spreken
EEn corte reden klouck is van outs seer gepresen
By de geleerd altijt ja sy houdent te wesen
Voor der hooft-stucken een, als meest sijnde geacht
Want die de boecken der, Philosophen door lesen
Vinden hoe sy sulck doen, steets hebben nagetracht
Cicero seyt altoos tot sijn Iongers v wacht
Van veel woorden in dijn, redens selue te maken
T'veel spreken heeft Chilon, oock spottelijck belacht
Horatius heeft mee, 'tselfde heftich gaen laken
En seyt den mensch gaet niet, alleen sijn eer ontschaken
Door 'tveel spreken maer doet verderuen lant en stadt
Plutarchus schrijuend oock, seer leersaem van dees saken
Gelijckt den klappaert by, een leeg of jdel vat
Den Grieckschen Philosooph, Pytacus segt oock dat
Een klapachtigen mensch, hem brengt in veel gebreken
Soo mogen wy daen wel, dit houden voor een schat
Dat de wijsen,, Prijsen,, veel zin, in tweinich spreken.
| |
| |
ZEnon den Philosooph, legt ons seer aerdich vooren
Hoe de natuer den mensch, gegeuen heeft twee ooren
En nochtans maer een tong, hem, inden mont geleyt
Bewijsende daer mee, datmen veel meer sal hooren
Dan dat met spreken door, de tong sal sijn verbreyt
Om dat Hecates wat te lang hadde gebeyt
Van 'tspreken daer hy was aen een maeltijt geseten
Wert daer ouer berispt, van een met onbescheyt
Daer Archimides sprack, siet ghy behoort te weten
De geen die spreken kan, bequamelijck niet vermeten
Die weet wanneer dat hy, spreken moet ofte sal
Doen Cato Censores veel schimp wert voor gesmeten
Om sijn stil swijgen van een deel beschimpers mal
Ick heb lieuer seyt hy, dat sy sulck ongeval
My verwijten, dan, of sy seyden dat gebleken
Aen mijn leuen jet, quaets ware t'blijckt voor al
Dat de wijsen,, Prijsen,, veel zin in tweinich spreken.
| |
Prince.
PRins sijt int hooren snel, maer in het spreken traeg'lijck
Als ons den Philosooph, Socrates is gewaeg'lijck
Hoe de geen die t'al seyt wat hem in den mont komt
Moet dickwils hooren dat hem niet en is behaeg'lijck
Om t'weynich spreken was, Mecenam seer beromt
Solines word oock mee, om sulcks voor wijs genomt
De Lacedemoniers, wert groot eer na gegeuen
Dat sy met woorden cort, menich maeckten verstomt
Die selfde is oock van, Diogenes beschreuen
Hoe hy met weynich spraeck, sijn redens heeft gedreuen
Hoe wel dat sulck een doen, nu aen seer vele schort
Want by ons edel maecht, Rhetorica verheuen
Als een aengenaem stuck, weerdich gepresen wort
Een klouck ouerbonden werck, met chier redens doch cort
Dat by een keten net, geschakelt wert geleken
Hier om elck const rijck geest,, in dijn gedachte stort
Dat de wijsen,, Prijsen,, veel zin,, int weinich spreken.
NYDERS IS VERRAET
In Liefde Getrouwe.
|
|
Auteursrechtvrij