|
| |
| |
| |
Refereyn.
DEn Leeuw geheel verwoet, en den Aspis fenijnen,
Des Elephants wiltheyt, oock mede des Paerts macht,
Ende des wolfs wreetheyt, worden met medecijnen
Bedwongen van den mensch, hier ter werelt met cracht:
Maer wie bedwinght sijn hert, dat hier onrust verpacht,
Met nijdicheyt rebel, op ondanckbare weghen?
Doet den mensch oock niet wel, ja dickwils met voordacht
Dat grouw'lijck is voorwaer, door svleyschs lusten vercreghen?
Soo dat een nijdich hert, verliest hier Godes seghen
Door dien dat hy sijn Naest, benijdt haer ouervloet.
Soo dat Hesiodi, heeft gheschreuen te deghen:
Nijdt, is een 'tquaetste dingh: Maer heeft oock noch dit goet,
Dat sy der Nijd'ghen oogh, en hert verteren doet.
Ia oock den Philosooph, Cicero, seyt bedreuen,
Dat den nijdt wordt gebaert, uyt eens anders voorspoet.
Oock men siet wat voor loon, de vromen wordt ghegheuen,
Den Mensch baert sijn onrust in 't tijdelijcke leuen.
DEn nijdt vervolcht somtijdts, de geen die Deucht verconden
En soeckt te brengen fel, haer Kind'ren tot misdaet,
Om haer t'net ouer't hooft, te werpen in haer sonden
In eeuwicheyt vervreemt, te worden van Godts zaet.
Dit is den nijdt verwoet, die ons Cicero raet
Te vlieden, als de pest, want sy baert gheen welvaren.
Den selfden Philosooph, schrijft mede t'onser baet,
Dat de nijdicheyt is, een oorsprongh van 't beswaren
Des Deuchdelijcken wercks, om 't goede te verclaren.
Ende oock Seneca, hand'lende van den Nijt
Beschrijft hare natuyr, en hare groote scharen;
Dat, soo veel vreughden soet, als de vromen altijt.
Betoonen, soo veel sucht, den nijd'ghen in sijn strijt.
Sijnder nu oock niet veel, die inde werelt sweuen
Met nijdighe Waengunst, en makens' haer niet quijt?
Soo dat ick spreeck voor vast, ghelijck hier wordt gheschreuen,
Den Mensch baert sijn onrust, in 't tijdelijcke leuen.
| |
| |
VOlcht nu d'ondanckbaerheyt, die wy moeten verhalen
Soose beschreuen is, van Seneca ghewrocht,
Een vermaert Philosooph, uytwendich sonder pralen
Die ons de schaed'lijckheyt, de seluen heeft ontknocht,
Sprekende van haer faem, en wat hem daer van docht,
Dat niet danckbaer te zijn, is schand'lijckheyts hanteren
En wordt meest by den mensch, ghebruyckt ende ghesocht.
Ia ondanckbaer sijn sy, die veel weldaedts begeren,
En vergeten het geen', t'welck sy moesten vseren,
Dat is, vergeldinghe. Dits Senecas bescheet.
Oock Plautus die seyt wel, van 't ondanckbaer regeren:
Gantsch onvroom is den mensch, die altijdts is ghereet
Veel weldaedts te ontfaen, en nummermeer en weet
Van wedergeldinghe, (seyt hy) Hy moet noch beuen.
Want een ondanckbaer mensch, brenght sijn seluen in leet,
En is een onweert gast, door ondanckbaer aencleuen,
Den mensch baert sijn onrust, in't tijdelijcke leuen.
| |
Prince.
SIet de Vogelkens cleyn, die aen't firmament vlieghen
Hoe sy den Schepper goet, bewijsen danckbaerheyt:
(Exempel voor den mensch, soecken niemandts bedrieghen)
Sy louen haren Godt, men siet met wat arbeyt:
Sal dan de Creatuijr, de mensch sonder bescheyt
Gaen wandelen onvroet, op ondanckbare paden?
Dat waer t'edel vernuft, aengedaen een quaet feyt.
Daerom dat Cicero, beschrijft haer boose graden,
Dat 't woordt Ondanckbaerheyt, veruatet alle quaden;
Soo behoort dan den mensch, die pest te vlieden snel.
Een waerdich voorbeelt schoon, wordt ons oock aengeraden
Van Plato wijs vermaert, door sijn cloeckheyts voortstel
Die veel weldaden deed', Wt Ionst Begrepen wel,
Aen Aristotelem, seer straflijck opgheheuen
So dat hy noemde hem, een muijl te zijn rebel.
Daerom neemt hier op acht, en merckt noch daer beneuen,
Den Mensch baert sijn onrust, in't tijdelijcke leuen.
Na't Svyr comt Soet.
I.F. Stam.
|
|
Auteursrechtvrij