De schadt-kiste der philosophen ende poeten
(1621)–Jan Thieullier–
Auteursrechtvrij
[pagina 242]
| |
Refereyn.
VErdolden mensche slecht, berooft van v verstandt,
Tot op den gront versandt,, waer is v wijsheyt bleuen?
Ghy sijt verr' wt den keer,' om in v vader-landt,
Van sonden soo doorbrandt,, te comẽ hoogh verheuẽ.
En weet ghy niet onvroet, waerom dat v hier t'leuen
Ga naar margenoot+ Gegunt is en verleent? om door die deucht certeen,
En redens-volgh eenpaer, beurijdt te sijn van sneuen,
Als erffgenaem van t'rijck der hemelen alleen:
Onwijs sijdy bedacht, verhardt als eenen steen,
Dat ghy stelt aen den kant ws redens weth diuien,
En teenemael aenhanght het leuen vande gheen,
Die v verleyden plat met heur valsche doctrien.
Ga naar margenoot+ Ghy loopt met puren wil in v eyghen ruien,
Daer ghy tot grooter leedt v eynd sult vinden,, quaet;
Beclagen suldijt dan, en oock te spaey misschien,
Daerom tot deuchden keert, t'vermaen v binden,, laet,
Ga naar margenoot+ Hy is wel d'waes die naer t'leyden der blinden,, gaet.
GHy leeft als menschen schier, in d'oude tijden plegen,
Vol, geheel doorregen,, van rijckdom en plaisier,
Ga naar margenoot+ Geduerich in v rust, deur weelde diep verslegen:
Wellustich v wegen,, loopen naer t'helsche dangier,
Ga naar margenoot+ Onredelijck by nae blijft ghy in v manier.
Godts weth ghy ballinck maeckt, den geest ghy stijff verdooft,
Ghy volght begeerlycheyt onmaetich als den stier,
V sinnen end' v siel van t'leuen ghy berooft,
Voor salicheyt (elaes, den heyden ghy gelooft)
Houdt ghy te sijn t'geluck van deser werelt soet,
T'welck is verdooltheyt groot, van allen quaet het hooft.
Sterckheyt, gesontheyt oock, en altoos bly van moet,
Ghy rekent in dit dal voor t'alder beste goet,
Als d'ou Philosophen (een ongesinden,, staet)
Hunn' hooghste salicheyt beroemden in voorspoet;
Gelijck bemercken kan die heur doorrinden,, vaet.
Hy is wel d'waes die naer t'leyden der blinden,, gaet.
| |
[pagina 243]
| |
Ga naar margenoot+ V Leuen soo gebout, moet haestelijck vergaen,
Ten can niet langh gestaen,, want 't fundament is swack.
Wie sijn huijs timmert op een driff-sandich baen,
Bemint, naer d'out vermaen,, den val, bitter en brack:
Ga naar margenoot+ Alsoo int leuen broos, en is oock gheen gemack,
Noch gheen genucht met al, die langen tijt can dueren:
Ga naar margenoot+ Wat t'lichaem dient met weeld, verualt onlustich strack,
En wat int ierst is soet, sietmen terstont versueren.
Des werelts vreucht, en jonst, en is van geender vren,
Sy leydt ter hellenwaert, (g'en wetet niet geschint)
Ga naar margenoot+ Daer moet ghy dan met pijn dees blijschap gaen betrueren.
Waerom dan, d'waelt ghy soo? dat ghy soo seer inprint,
V strangh verdoemenis, als een onraedsaem kindt?
Deur een soo cleyn vermaeck, v brenght tot inden,, haet
Van uwen schepper goet? Aenmerct wat loon ghy wint.
Al waert, dat jemandt sijns lichaems beminden,, baet,
Hy is wel d'waes die naer t'leyden der blinden,, gaet.
| |
Prince.
Ga naar margenoot+ VOlght reden ws natuers, die in v siele woont,
Heur audientie thoont,, en heur beuel beuroeyt;
Ga naar margenoot+ Diese met deuchden houdt wordt lieffelijck geloont,
Geluckichlijck gecroont,, daer alle goet wt-vloeyt;
Sijn leuen wordt vernieut, t'weluaren in hem groeyt,
Al wat hy wijs begint met deuchden, t'prospereert.
Die deucht als Plato seyt, allen venijn wech-roeyt,
In heur alleen voorwaer die salicheyt floreert;
Deur redens eenicheyt den mensch sy cloeck verweert,
En vander sonden quael in glorie beurijdt.
Wat reden derft en deucht, wordt schaedelijck verneert,
Gelijck verstoruen graen t'verualt sonder respijt;
Tegen allen beuecht verwint die deucht den strijt,
Hoe scherp den prickel is sy can verslinden,, t'waet,
Sy maeckt die siel int lest deur Godts aenschijn verblijdt.
Ga naar margenoot+ Dus, reden volght met deucht, doet beter Vrienden,, raet,
Hy is wel d'waes die naer t'leyden der blinden,, gaet.
S'winters, t'Somers altijdt groen.
Al met den Tyt. |
|