|
| |
| |
| |
Refereyn.
O Reden wat een loff, doet ghy den mensch vercrijgen,
Om d'aldersnelste lidt, by vlagen wel te snueren,
V gaue rust int'hert, van een die wel can swijgen,
Sijn wesen god'lijck schijnt, voor soo een wilt vry nijghen,
Die geen verbloende word' buijten die palen vueren,
Die Reden is het snoer, den d'wang van d'waese cueren,
Sy is den gulden toom, die den mensche verciert,
Sy is d'omspansel schoon, sy en soeckt gheen ghebueren,
Dan die hemelsche deught, met wijsheyt rijck deur viert,
Geluckich is den mensch, die van v wordt bestiert,
O Redenrijcke maeght, en weest doch niet verdwijnich,
Blijft my altijt ontrent, mijn sinnekens maniert,
Voorwaer een Red'lijck mensch, die is met v eenlijnich,
Met v gecierde deucht, soo maeckt ghy hem diuijnich,
Daerom Redeloos mensch, wilt v met Reden voeyen,
Om helst Reden en deught swijcht vry al ist v pijnich,
Hoort siet bedwingt v tong, of tucht laet vuyt v vloeyen.
DOen Alexander groot, voorwaer een machtich vorst,
Vraeghden Diogenem, hoe hy soo selden sprack,
Maer was altijt betruert, als duijfkens die met dorst,
Beladen sijn somwijl, maer uyt sijn leersaem borst,
Vloeyden doen Reden schoon, die den Coninck op stack,
O Coninck hoort dan toe, al ben ick oudt en swack,
Ick sal v segghen nou, wat my dus swijghen doet,
Noyt is my leet gheweest hier onder s'hemels dack,
Dat ick gheswegen heb verstaet mijn woorden vroet,
Maer dickwils wast my leet, dat clouck mijn stemme soet,
In mijne Ionge Ieugt, hoe fray ofte schoontalich,
Lichvierdelijck beleyt, tot ydelheyts ghebroet,
Daerom bedenck ick eerst en hou mijn worden smalich,
Mijn tonge vast getoomt, met Redens breydel salich,
Dit was een Reden schoon, die sijn tong hield in boeyen,
Van desen Philosoph die ick v ben afmalich,
Hoort siet bedwingt v tong, of tucht laet vuyt v vloeyen,
| |
| |
VEel Philosophen cloeck, kenders van der natueren,
Hielden voorseker vast, en dit was hun ghevoelen,
Als eenen mensche sprack, ofte jet schoons ging rueren,
Seyden hy is bewaert, met twe goey stercke mueren,
Dat is die Reden schoon, die gramschap doet vercoelen,
Met wijsheyt oock verselt, daer geen quaet en mach woelen,
Diens siele is perfeckt en dat gansch deur die Reden,
Sy is een vonxken van die rust in s'vleesh gioelen,
Dat is des menschen siel onsterffelijck van seden,
Om dies maer dat sy soeckt, gewonelijck den vreden,
D'welck haer van noode is in gewichtige saken,
Dus daer die Reden rust, daer rust die siele meden,
Want Reden liefdich spijst, die siele sonder staken,
Die s'menschen tonge toomt, en breydelt soo die kaken,
Als d'ongetoomde tong, haer met spreken wil moeyen,
Dus wilt om swijgen meest, seer neerstelijcke waken,
Hoort siet bedwingt v tong, of tucht laet vuyt v vloeyen.
| |
Prince.
WIlt haer wel gade slaen, Pegasy vroom beryders,
Toont dat ghy al bemint, des'heliconsche maeght,
Want Reden toomt den lust verstomt al haer benijders,
Sy verwint met wijsheyt, meest al haer valsch bestrijders',
Want sy tegen natuer, in den mensch wordt ghedaeght,
Maer eerst soo moet den mensch te teghe sijn gheplaeght,
Dat hy deur groot aermoed sijn tonghe mach verwinnen,
En soo haer maken plaetsch, want dat die siel behaeght,
Dat haer beminster trouw, met haer mach t'goet beginnen,
Want sy regeert den mensch van buijten en van binnen,
Ghelijck het roer het schip, doet sy t'perijckel swichten,
Dat deur storm ende windt, of soo den visch sijn vinnen,
Doen swemmen hier en daer, soo gaet die Reden stichten,
Den onstuijmigen mensch, O snoode dertel wichten,
Bemint stilswijgen doch, en wilt In schoonheyt bloeyen,
Met wijsheyt Reden deught, wilt v aen haer verplichten,
Hoort siet bedwingt v tong oft tucht laet wyt v vloeyen.
In schoonheyt Bloeyende.
Const vindt Herbergh.
|
|
Auteursrechtvrij