|
| |
| |
| |
Refereyn.
T'Is t'ghemeyn spreeck-woort, de deucht is een suyuer cleet,
Hoe langhe men't selue draecht, het blijft altijt bereet,
Tot dienste van den mensche wesende niet swaer,
Dit cleet en was noyt als Hercules hemde wreet,
D'welck hem dede steruen, seyt den Poete claer,
Ter contrarien de Philosophen allegaer
Hebben dit cleet wijsheyt soo in't herte bemint,
Dat sy daer deur geacht worden verstandich voorwaer,
Als wijse Orateuren, soo men oyt sach ontrint,
Cicero in sijn offici-boeck daervan begint,
En noemt dit cleet een vande vier hooft-deuchden vroet,
D'welck Plato vol vande wijsheyt met hem bekint,
En Pythagoras tot dees loflijcke reden spoet,
Iae allen Philosophen in oueruloet
En hebben dit cleet niet willen werpen van cant,
En sy spreken wt eenen mondt met reden goet,
Want,, wijsheyt is den bant,, die vrede plant,, in't lant.
MEt dit cleet was Pythagoras ouergoten,
Hy en heeft dat gheensins van d'lijf gheschoten,
Want wijsheyt maeckt vrintschap, van veel herten een,
Dit cleet te draghen heeft Plato niet verdroten,
Maer leert daer mede soecken den oorbaer reen,
Lof-tuyters, Flateerders, en gheloofter gheen,
Want wijsheyt, seyt Cicero, gaet dit te bouen,
Den treflijcken Philosophe ick mede meen,
Xenocrate was oock niet als den grouen,
Maer was heerlijck met dit suyuer cleet bestouen,
Die daer opgheblasen hooueerdicheyt schout,
Met reden moet men dit cleet prijsen en louen,
De wijsheyt allen redelijcke deuchden bout,
Dit cleet en heeft noyt de wijse Griecken vercout,
Aristoteles daer oock goeden smaecke in vant,
Socrates met alder eeren haer vast'lijck hout,
Want,, wijsheyt is den bant,, die vrede plant,, in't lant.
| |
| |
WYsheyt can alle dinck in oorden stellen,
Wijsheyt can alle inperfexi neder - vellen,
Wijsheyt hadden de Romeynen in haer saecken,
Om wijsheyt te hebben mennighe haer quellen,
Iae gheen ghenuchte in ander dinghen en smaecken,
De wijsheyt doet Socrates sijn schatten quijt maecken,
Wijsheyt ondersoeckt veel diepe secreten,
Wijsheyt plant verstant, daerder veel nae haecken,
Noyt beter cleet en was voor den mensch gheweten,
Dit cleet hoe out, en werdt nochtans noyt versleten,
T'heeft Marcus Aurelius wel ghehanghen aen,
T'en werdt oock nummermeer van de motten geten,
Dit cleet sal weduwen en weesen voorstaen,
Dit cleet is met alle perfectie omvaen,
T'en is van gheen coleuren mennigherhant,
Dan behanghen met peirlen, ghesteenten, net gedaen,
Want,, wijsheyt is den bant,, die vrede plant,, in't lant.
| |
Prince.
DIe de tonghe had van Cicero ghepresen,
Demosthenes, oft Plato, wt-ghelesen,
T'en waer niet moghelijck om wt-spreken subijt,
Den lof der wijsheyt, maer daer moeten by wesen
Dry hooft-deuchden, daer my Cicero in verblijt,
Dat's liefde, eendracht, ghetrouheyt sonder nijt,
Dit bemerckten Pythagoras in sijn leuen,
Berispende den onwetenden t'haerder spijt,
Hy is weert als een beest te sijn verheuen,
Die niet en weet, jae waer noodich ghedreuen,
En verworpen by d'onuerstandighe dieren,
Lofweerdighen Philosooph ghy hebt ghegeuen
Een instructie die men behoort te vieren,
Hierom lofbaer Prince, de Iongh' Lauwerieren,
Hoe wel dat sy noch sijn seer cleyn van verstant,
Sy wenschen u dees Matres in allen manieren,
Want,, wijsheyt is den bant,, die vrede plant,, in't lant.
Bedwinght v Tonghe.
|
|
Auteursrechtvrij