|
| |
| |
| |
Refereyn.
ALsmen eens ouerpeyst Godts wonderwercken al,
Die dagelijckx geschien hier in dit aertsche dal,
Soo machmen wel te recht hier in verwondert wesen,
Want d'alderminste daet van menich groot getal
Mach van ons nimmermeer te recht worden gepresen,
Aensiet de blomkens schoon seer lustich wt-gelesen,
Haer blinckende coleur en haren reuck van cracht,
Aenschout de cruyden reyn, die menich mensch genesen,
Want door haer heylsaemheyt wort alle pijn versacht,
Nochtans sy werden wt der aerden voort-gebracht,
Die swaert en leelijck is, en vuyl om te betreden,
Die reuck noch smaeck en heeft, en luttel is geacht,
Om haerder grouicheyt en onbequame seden,
Sy geeft den soeten geur en alle schoonicheden,
Die in haer niet en sijn, soo elck wel can bespien,
Dus machmen seggen wel hierom met groote reden,
Groot sijn de wercken Godts, die dagelijckx geschien.
SIet van een saeyken cleen wast eenen grooten boom,
Daer menich vogel wilt op nestelt sonder schroom,
Want door sijn groote hoocht en mach haer niemãt crinckẽ,
Den tijt die hy op-wast, en schijnt maer eenen droom,
Als hy geleden is voor lieden die't gedincken,
Siet die fonteynen claer, haer wateren die blincken
Gelijck een criestalijn, sy sijn van smake soet,
Nochtans sy comen wt de soute zee om drincken,
Heel tegen de natuer door d'aerde opgevloet,
Siet hoe de soute zee veel soete vissen voet,
Daer sy de werelt wijt doorspijst in alle weghen,
Siet oock de groote daet, die een cleen bieken doet,
Het welck tot ons profijt seer neerstich is geneghen,
Het gheeft in oueruloet al door des heeren seghen
Soet honich ende was, voor ons en alle lien,
Siet oock wat neersticheyt in't mierken is geleghen,
Groot sijn de wercken Godts, die dagelijckx geschien.
| |
| |
HOe menich vogel schoon sietmen in't wilde wout,
Van veelderley coleur, sy singen jonck en out,
Seer lieffelijck en soet in alle menschen ooren,
Den Schepper louen sy met vreuchden menichuout,
Die haer geschaepen heeft, en spijst met aes en cooren,
Sy vlieghen in de lucht hooch bouen eenich tooren,
Dat gheen mensch noch gheen dier in't minste doen en can,
Sy reysen eenen wech, die niemant en mach spooren,
Gelijck wy daghelijckx met ooghen schouwen aen,
Haer menicht is soo groot, dat gheen soo rijcken man
Hier opter aerden leeft, die haer den cost sou geuen
Drye oft vier dagen lanck, nochtans sy worden van
Godt eeuwelijck gespijst met alle die hier leuen,
Siet oock een hooren-beest, die wort in't groen gedreuen,
En daer wt brengt sy voort wit melck, alsoo wy sien,
En een cleyn spinnecop can wonder netten weuen,
Groot sijn de wercken Godts, die dagelickx geschien.
| |
Prince.
O Mensch siet oock eens aen het hemels firmament,
De sterren, son en maen seer schoon en exelent,
Hoe dat sy haren loop eendrachtelijck volherden,
Sy maecken dach en nacht, winter en somer jent,
Sy geuen t'hemels licht aen ons op deser aerden,
Aenmerckt de winden oock die haest verandert werden
In eenen corten tijt tot stilte oft tempeest,
Men can haer niet gesien, niet vatten oft aenuerden,
Nochtans soo is haer cracht ter werelt d'aldermeest,
Aensiet den blixem snel, daer elck voor is beureest,
Door't grouwelijck geluyt der grooter donderslagen,
Al slaen sy dickwils doot seer menich mensch en beest,
T'en sijn maer dampen drooch, die wt de wolcken jagen,
Siet oock den soeten dau des hemels met behagen,
Maer van waer dat hy comt en can niemant bedien,
Nochtans sijn vruchtbaerheyt en is niet te gewagen,
Groot sijn de wercken Godts, die dagelickx geschien.
In Viericheyt Groeyende.
Mint de Gerechticheyt.
|
|
Auteursrechtvrij