|
| |
| |
| |
Refereyn.
O Mensch die altijt nae tijtelijcke eere staet,
Die alle deught en gerechticheyt versmaet,
Wat is doch s'werelts eere, als eenen yd'len niet,
Schijnende iet in s'menschen ooghen, t'haerder onbaet,
Maer altijt loont sy in't eynde met verdriet,
Wat is doch s'werelts eere als een draeyent riet,
Dat met een wint wort gedreuen hier ende daer,
Oft als hooy, dat men heden seer groene siet,
En morghen afgemeyt, ende verdrooght voorwaer,
Dus treckt u van s'werelts eer, en vliet voor haer,
Iae volght lieuer de deught, als wijs'lijck bedacht,
Want sy treckt u tot alle stichtinghe eerbaer,
Met een heerlijcke croone sy haer minnaers verwacht,
Hierom verlaet s'werelts eer met al haren pracht,
Hoe wel sy haer schoon samblant wtwendich toont,
Van alle cloecke Philosophen wordt sy veracht,
Des werelts eer vergaet, maer deught haer minnaers loont.
BY exempel is dit seer claerlijck blijckende,
Hoe des werelts eer vergaet, en is afwijckende
Geheel republijcken, en bemuerde steden,
Waer sachmen in schoonheyt AElis gelijckende,
Ofte in rijckdom Carthago ouertreden,
Waer vant men onuerwin'lijcker hier beneden,
Als d'machtige Troyen, heerlijck en triumphant,
Oft een beter bewoonde ten dach van heden,
Als Thebe, oueruloedich van borghers en playsant,
Oft oock cierlijcker van toornen aen elcken cant,
Als dat vermaerde Capua weerdich gepresen,
Min wtvechtelijcker ofte beter gemant,
Als Aquilea, ende noch bouen desen,
Die geluckiger als Numantia mocht wesen,
Dese noch meer ander en sijn al niet verschoont,
Dus is't waerachtich, soo ick wel heb gelesen,
Des werelts eer vergaet, maer deught haer minnaers loont.
| |
| |
VEel vroome helden die scheenen onuerwinnelijck,
Die alle sijn vergaen, soo't wel is kinnelijck,
Waer is Iulius Caesar seer moedich en stout,
Die daer had verwonnen, weest dit versinnelijck,
Twee ende vijftich oorlogen menichfout,
En is op eenen dach deerlijck vermoort en benout,
Wat salmen vanden grooten Pompeius spreken,
Die oock op des werelts eere had gebout,
En werdt van sijn vrient Ptolomeus doorsteken,
Dien Hannibal diemen t'Roomsch heyr sach doorbreken,
Heeft hem seluen gedoodt door't vergiff'lijck venijn,
Dien wreeden Syrus is't geluck oock ontstreken,
En Sesostris den Coninck soo machtich in schijn,
Dat hy hem deed' trecken door vier Coningen fijn,
En Drusius sittende triumphelijck gecroont
Op sijnen wagen, heeft oock gesmaeckt des doots ruwijn,
Des werelts eer vergaet, maer deught haer minnaers loont.
| |
Prince.
DE deught is seer schoon, claer en lief'lijck sy blinckt,
Seer saechtmoedich sy haer minnaers toewinckt,
De deught straft den quaet-doender hier in sijn sonden,
Den wanckelbaeren, die op twee sijden hinckt
Wijst sy den rechten wegh, tot allen stonden,
Sy vermaent haer, die hier met haet en nijt sijn gebonden,
Tot oprechte en min'lijcke conuersatie,
Sy verwerpt den achterclap, die daer slaet wonden,
Seer ongenees'lijck, sy biet haer milde gratie,
De luxurie en heeft by haer geen statie,
Sy is een haetster van die in ouerdaet leuen,
Sy schout eergiericheyt vol van fallatie,
Soo die Philosophen te recht hebben geschreuen,
Sidt ghy op den cruys-wech, wilt u tot haer begeuen
Als Hercules, want by haer alle eerbaerheyt woont,
Sy is seer lieffelijck, ende daer beneuen
Des werelts eer vergaet, maer deught haer minnaers loont.
In Viericheyt Groeyende.
Patientie Verwint.
|
|
Auteursrechtvrij