De schadt-kiste der philosophen ende poeten

[p. 89]

Refereyn.
Lof vande Doodt.

HEt seer onred'lijck doen van redelijcke menschen,
Bedwinght my dat den geest den mondt doet spreken uyt,
De dwaesheyt oft t'misbruyck van t'leuen hier te wenschẽ,
⁺ Het welck nochtãs gelijckt een blom die moet verslenschẽ:
⁺ Off is gelijck een zee die woedich drijft de schuyt,
Off een gespannen snaer op t'hout van eender luyt,
Die naer lang-durich slaen ten eynden eens moet breken.
Een baer doet sincken t'schip, een blom die teeder spruyt,
Wort door den nachtschen rijm wel lichtelijck versteken,
Van schoonte, reuck en cracht, hier by wort wel geleken,
Het tijdt'lijck leuen swaeck: maer anders leeft den geest.
Den mensch die sucht en claeght, van d'ooghen maeckt hy beken,
Door t'dencken van de doodt wort jeder lidt beureest,
⁺ Maer sulck een prijst de schel en laeckt den soeten kest,
Off soeckt voor sijne rust noch d'onrust aen te cleuen,
Den wijsen Seneca de Doodt noemt aldermeest,
⁺ Een eynde van t'verdriet en toeganck tot het leuen.

EEn eynde van t'verdriet heet wel t'lichaem'lijck steruen:
Want wat is t'leuen doch dan onrust, sorgh, en moyt?
⁺ Den Prinsch leeft ongerust, al heeft hy schat en eruen,
Nu schroomt hy voor den nijdt, dan vreest hy voor t'verderuen,
⁺ Off jemandt door geual in t'sijne werdt ghegoyt:
Den Eelman hem bedroeft, als hy in t'minst beuroyt,
Dat jemand bouen hem den Prince can behaghen.
Het quelt den constenaer wanneer een ander groyt
In d'edel const, en hem daer in vindt als den traghen.
Hoe rijck, hoe eel, hoe wijs, hoe out oft jonck van daghen.
Fortuyn en drayt hem niet in als naer sijnen sin,
⁺ Alleen de coude doodt maeckt ons van als ontslaghen,
Van nijdt, en quellingh t'eyndt', van rust ons een begin?
⁺ Sy is den woecker nut, die ons baert groot gewin:
Der Goden eygenschap wort ons door haer gegeuen,
Dus is de doodt te recht voor die haer wel siet in,
Een eynde van t'verdriet en toeganck tot het leuen.

+ Hermetus

+ Seneca.

+ Horatius.

+ Seneca.

+ Horatius.

+ Idem.

+ Plato.

+ Seneca.

[p. 90]

 

⁺ WAt wast dat Seneca soo weynich cost beweghen,

 

Wanneer hy om de doodt te kiesen creegh de weet?

 

Niet anders, dan hy wist dat daer in was geleghen,

 

De wel-begeerde rust en was noyt eens versleghen

 

Van alles wat het lijf mocht aendoen eenich leet.

 

⁺ Den mensch die noemt de doodt moordadich, fel, en wreet,

 

Om dat sy ons natuer wat bitter schijnt te smaecken:

 

Maer welcken schipman wijs ontsiet hem moyt off sweet,

 

Soo wanneer hy sijn schip tot feylen ree wilt maecken,

 

Is anders sijnen wensch en sijn seer vierich haecken,

 

Dan naer bequamen windt, die t'schip mocht stieren voort,

 

⁺ Hy troost hem in t'onweer, door hoop van eens te raecken,

 

In sijn gewenschte landt, daer hy met vreught van hoort;

 

Soo oock den wijsen mensch in t'minste niet en stoort:

 

Maer thoont hem wel gemoet door t'goet van hem bedreuen,

 

En dencht dat hy ontfanght, comt hem de doodt aen boort,

 

Een eynde van t'verdriet en toeganck tot het leuen.

+ Tacitus.

+ Diogenes.

+ Musonius.

Prince.

ALs jemandt leyt gevaen straff onder s'rechters handen,
⁺ En dat hem wort gheseyt, ghy sijt gewesen vry,
Danckt hy den genen niet, die hem quijt maeckt sijn banden?
All' sijn voorgaende leet, den smaet, fijn smert en schanden,
Die hem dan maeckten droef, stelt hy dan aen d'een sy,
⁺ Een arm vercochte slaeu sal die niet wesen bly,
Als sy door trouwen dienst aen haeren heer bewesen,
In t'eynde wort ontlast van al haer slaeuerny,
En is door liefde groot den heer danckbaer van desen?
⁺ Wat is ons leuen hier, ons lichaem soo wy lesen;
Is eenen kercker wreet, die onsen geest hout vast,
Te treden in sijn rust, de doodt hoe seer mispresen,
Bootschapt ons ziele vred', en vrijt haer van den last,
⁺ Den geest gelijckt hier wel den pelgerimschen gast,
Die in sijn eyghen landt alleen wil sijn verheuen,
De doodt is dan te recht, waer op te segghen past,
Een eynde van t'verdriet en toeganck tot het leuen.

ECCE GRATIA.

In Liefde Volhert.

Alias Nov Noch.

+ Seneca.

+ Aristoteles.

+ Seneca.

+ Plato.