|
| |
| |
| |
Refereyn.
DEn nijt vernielent dier fenijnich boos van aert,
T' mordadich monster fel wt Plutos rijck gebaert,
Wat doeget door sijn quaet al quaets ter werelt groyen,
Het wont al diet aenraeckt, sy ist die niet en spaert
Den genen die haer mindt, moet alle deucht verfoyen,
Een moorders van t'verstant subtijl in quaet vermoyen,
Met recht soo is haer belt met een volslangich hooft,
Om dat den mensch hier door te lichter soud' bevroyen,
Hoe naer hem is de doot, die haeren gelooft,
Den wijsten clouck geleert sy van t'verstant berooft,
Soo dat al sijn voortstel als dwaesheyt wort beuonden.
Sy is de ghene die ons van t'gehoor verdooft,
Der deucht, en wijst ons t'spoor om gaen in alle sonden,
Naer datse liefde siet, ontfanght sy duysent wonden,
Sy draeght een jder haet, die hier de Goden vreest,
Sy is een die den mensch noyt goet gedoen en conden,
Hoe t'gaet,, haer daet,, is quaet,, maer plaecht haer seluen meest.
EEn hert daer sy in knaegcht, men haer in handen gheeft,
Dit thoont ons dat den mensch die vol van nijt hier leeft,
Den onuersaden haet sijn herte hout beuanghen,
Oft soo door sijnen haet een ander niet en sneeft,
Soo knaeght hy selfs sijn hert, en gaet hem seluen pranghen
De borste lanck en door die haer verdroocht aenhanghen,
Bewijst d'onvruchtbaerheyt in t'gheen tot deuchden streekt,
Het out verrumpelt vel en ingetrocken wanghen
Leert ons dat al haer doen ons tot geen vreucht en weckt,
Den nijt die maeckt den mensch beruert en gans verpleckt,
Soo ras de goey fortuyn een ander gaet toe keeren,
Siet sy haer selfs onreyn, soo wenst sy elck beuleckt,
En siende haer in schandt, soo wilt sy elck onteeren,
Is sy veraermt en naeckt, sy wenst elck sonder cleeren,
Leeft jmant wel gemoet, sy weenst hem droef van geest,
En schept alleen haer vreucht in jder touer heeren,
Hoe t'gaet,, haer daet,, is quaet,, maer plaegcht haer seluen meest.
| |
| |
GHelijckerwijs t'serpent in hem seluen draeght
Het jonck dat naerder hant sijns moeder beuyck deurknaeght,
Waer door de moeder sterf, hier by wort wel geleken
Een mensche vol van nijt, die hem ghestadich plaeght,
Verdeurt sijn eyghen jeucht, en doeghet herte breken,
Recht als den dullen dwaes, die om hem te doorsteken
Noch seluer scherpt den punt, waer door hy smerten leyt.
Een hert daer noyt in woont, en Reden is geweken,
Dat doet hem seluen aen geduerich moeten styt,
Want wy een ander haet, sijn eyghen rust benijt,
Midts ruste van t'gemoet by liefde is te vinden,
Den haet die woont alleen by tornicheyt en nijt,
Den afgonst smaeckt en vlouck dat sijn haer beste vrinden,
De eenicheyt sy haet, de vreetheyt sy beminden.
Den nijt maeckt ons gebeent swack, magher ongheleest,
Geen sickt', noch kanckers pijn kan soo ons jeucht verslinden,
Hoe t'gaet,, haer daet is quaet,, maer plaecht haer seluen meest.
| |
Prince.
DE Goden hebben eer in vreemt en wree ghedaent,
Den ghenen wel verkeert, die dwaes'lijck en verwaent
Weerstonden tegen recht redelijck moest geschieden,
Op dat den wech der deucht soud' blijuen ongebaent,
En d'ondeught wel bekent, dat jder haer moeght vlieden,
Maer niemant soo verkeert, soo straff oyt by haerlieden,
Hoe fel, hoe wreet in daet, den nijt passeret al,
Den nijt die can haer volck soo heerschen en ghebieden,
Dat al haer dienaers doen den nijt dient tot geual,
Door nijt was neer gheuelt mennighe sterckt en wal,
Den nijt die maeckt verraet in steden en in landen,
Hem wt doet brecken eedt, by menich in t'getal,
Den nijt verandert licht de vrinden in vyanden,
Nijt maeckt den moorder wreet in stelen, roouen, branden,
Den redelijcken mensch maeckt sy ghelijck een beest,
Geen dinck en hout soo vast als nijt den mensch in banden,
Hoe t'gaet,, haer daet,, is quaet,, maer plaecht haer seluen meest.
ECCE GRATIA.
Baert Liefde.
|
|
Auteursrechtvrij