Refereyn.
O Wel behaelde eer onsterffelijcke daet,
Daet die den mensch verheeft en brengt tot hoogen staet,
Is de goede deucht die elck behoort te minnen,
Sy is waer door den mensch vast blijft in sijnen graet,
Den mensch door deucht den mensch wel can verwinnen,
Aenmerckt Socrates, met hem wil ick beginnen,
Sijn leering en sijn daet, hoe hy de werelt boos
Veracht heeft en versmaet, stelden geheel sijn sinnen
Aen deuchdelijcke leer, die hy voor t'goet vercoos,
Gaende ons hier in voor, niet begeerende altoos
Van eenich gelt oft goet becommernis te lijden,
Lycurgus Philosoph wetgeuer voor altoos,
Wetgeuer vande alder outste tijden,
Ghy die de regels net gestelt hebt tot verblijden,
V croon en lant verliet, dus doen ick dit gewach
Tot onderhouding ws wets, men v, v lant sach mijden,
Van soodanigen boom de fortuyn wel splijten mach.
DEn nijt en heeft noyt op soodanige gewonnen,
Al hebbense dickwils op de sulcke geronnen,
Door deucht hebbense altoos wederstaen,
Bemerckt eens Solon, als hy niet en heeft connen
Sijn volck door leeringe, oft door sijn vermaen
Tot sijnen wil brengen, wat heeft hy gedaen?
Sijn seluen als dul verthoont voor haerlieden
Om te strijden voor haer eere, die was vergaen,
Ons tot een leer, om het quaet te vlieden.
Pytharas leer sijn schriften en bedieden,
Leert ons oock t'selue, en te schouwen quaet opstel,
Te bouwen op de deucht, merckt wat geschiede
De wijse Plato, om dat hy sou vinden snel
De deucht die wijsheyt baert, verliet sijn hauen wel,
En heeft daer om gearbeyt menigen dach,
Hierom segh ick noch eens, al is den nijt seer fel.
Van soodanighen boom de fortuyn wel splijten mach.
| |
DE fortuyne die mach wel splijten dats claer,
Daer de jonckheyt in de vreese der Goden voorwaer
Op wort geuoet in vredich versamen,
Hem verselschapt by den eerlijcken, aldaer
De deuchden geoeffent worden naer t'betamen.
Van soodanige moet quaey fortuyne verdwijnen,
Oock van de sulcke haer te recht wel schamen,
Die de stralen haerder deucht hier soo laeten schijnen.
Als Democrates die met grooter pijnen
Ons heeft achtergelaten tot sijnder eeren
Sijn deuchdelijcke leer; Plinius de medecijnen,
Heraclytus leer, weerdich om vermeeren,
Wiens ooghen noyt en loegen door t'quaet verseeren
Van den mensch, waer ouer hy de menich geclach,
Diens ick my noch eens tot den regel moet keeren,
Van soodanigen boom de fortuyn wel splijten mach,
| |
Prince.
PRincelijcke broeders wilt deucht aencleuen,
Want de deucht den mensch can sterckte geuen,
Den mensch hier door deucht altijt eeuwich leeft,
Anaxagoras om deucht liet hy sijn leuen,
Heschelus door den yuer om deucht oock heeft
Tragedien gedicht, diesmen hem loff geeft,
Hy studeerden tot int endt, in velden en heyen,
Gorgias leering ô broeders aencleeft,
Diemen hondert jaer lanck in deucht sach vermeyen,
Dus en wilt ô broeders vande deucht niet scheyen,
Al doet de fortuyne v een'ge qualen,
Wilt v met de deucht daer tsegen bereyen,
Loont goet met quaet naer Aurelius verhalen,
Ende gaet voort in deucht, sy sal haest falen,
Als Tholomeus Arsacides die deucht voor sach,
Leert door nijt oft door jonst in t'recht niet te dwalen,
Van soodanigen boom de fortuyn wel splijten mach.
ECCE GRATIA.
Veel Dvechs vanden Bosch.
|
|
Auteursrechtvrij