De schadt-kiste der philosophen ende poeten

[p. 39]

Liedeken.
De clachte Phoebi over Daphne sijn lief, in eenen Lauwerier verandert.

Op de wijse: Waer mijnen man sijn been gecrockt, &c. O Peer, Peer, Peer.

O Goden mach ick dan t'geniet
Niet hebben van dees' maecht?
VVaerom doet ghy my dit verdriet?
End' maeckt dat Hymen claecht,
Met groot geclach
Om dat hy ach!
Mijn houwelijck
Met gauen rijck
Begiften niet en mach.

Seght my Iuppijn waerom benijt

Ghy Phoebi echte trouw,
Daer ghy nochtrns selfs getrout sijt
Met Iuno v huysvrouw.
Hoort Goden hier
Mijn droef getier,
Dat dees' Goddin,
Die ick bemin,
Is geworden Lauwrier.

Heur ouer-schoone langhe haer

Sijn nu groen bladers goet,
Heur sneeuwit' armkens tacken swaer,
End' heuren rasschen voet
Een wortel vast
In d'aerd gepast,
In corten tijt
Tot mijnen spijt
Ben ick alsoo verrast.

Maer want het soo is g'ordonneert

Van de Fatalen wreet,
Dat ghy my sijt gerefuseert
In echt, d'welck my is leet,
Liefd' doet my doen,
Dat ghy voor soen
T'allen termijn
Mijn boom sult sijn,
End' altijt blijuen groen.

Prince.

Mijn Poëten die vroech end' laet

Op Parnassus heur woon
Houden, sullen tot een ciraet
Van v draghen de croon,
End' die vaillant
End' triumphant
Victori vecht,
Sal tot sijn recht
V draghen inde hant.

Vrevchdich totter Doot.