|
| |
| |
| |
Refereyn.
DEr menschen cloeck vernuft heeft veel verscheydentheyt
Van leeringh' voort gebracht: want Thales heeft geseyt
Dat Godt het eelste is end' t'oust' van alle dinghen,
Maer Epicurus heeft dit naer hem wederleyt,
End' leert dat by geual hem alles quam te minghen.
Dogh' Aristoteles seyt: stoff', gedaent', wooninghen
Sijn drijderley gestalt' den Gode onderdaen.
Solon die leert ons soo dat wy in noots aendringhen
Godt sullen eer doen, end' ons euen-mensch bystaen.
Schrijft Godt toe al v doen, doet Bias ons vermaen.
End' Solon seyt ons noch: gedenckt dat ghy moet steruen,
Siet tot v salicheyt, wilt vande deucht niet gaen.
End' Socrates die leert dat wy moeten verweruen
De doot: want de natuer ver-oordeelt ons. wy deruen
Hier rust, seyt Archita, dus wacht v voor den val,
Die Philosophen vlijt, end' vernuft soeckt te eruen,
Dit is hun leer, die nimmermeer, vergaen en sal.
THales bouen ghenoemt, seyt noch: des menschen lust
Leyt in verderuingh' van sijns vyants eer, end' rust.
In Griecken leerden hy d'onsterff'licheyt der sielen,
Hun dwalingh' heeft hy oock deur sijn verstant geblust,
Want sy verscheyden leer van hunne goden hielen,
Hy sprack: eynd' noch begin heeft Godt, dies hy vernielen
Cost haer verscheydentheyt, noch leerden hy daer by:
Die doet t'geen dat hy leert, sulck mensch' en oueruielen
Noot sonden, end' hy leeft rechtueerdighlijck, end' bly.
Dat ghy in ander straft, en doet dat niet, sprack hy
Tot sijn leerlinghen, end' oock leerden hy elck minnen
De deught, end' sprack noch: maeckt v doch, van sonden vry,
Want geluckigh sijn sy die de gesontheyt winnen,
Des lichaems, end' rijcheyt der sielen, wilt beginnen
Te treden in de deught, seyt Crates int' getal
Der Philosophen, dus ghy weet-gierighe sinnen,
Dit is hun leer, die nimmermeer, vergaen en sal.
| |
| |
ZEnon die leert dat ons salicheyt aldermeest
Geleghen is, dat wy onsen vyant beureest
Leet doen. Archita: in vermeerd'ringh van geslachten.
Anatharse die stelt de vreught van s'menschen geest
Int' wreken van sijn leet. Antistene t'verwachten
Van goed' faem naer de doot, in veel verscheyden machten
Leert ons Estilphone, int' besitten vant' goet
Soo seyt Heraclitus, meer verscheyden gedachten
Hadd' Euripedes: want hy heeft geleert on-uroet,
Dat inde vrouwen leyt ons vreught in oueruloet,
End' Themistocles die van groot geslachte waeren,
Gorgia leert dus: dat de salicheyt ons moet
Geschieden deur t'gehoor van aengenaeme maeren.
Aristides die seyt: dat ons geheel weluaeren
Geleghen is int' goet, ia socht te hebben al
Den rijckdom die hy wist, hoe wel hy doet beswaeren,
Dit is hun leer, die nimmermeer, vergaen en sal.
| |
Prince.
DIe de verscheydentheyt der leeringh' schrijuen sou,
Oft die al hun geschrift te recht deursoecken wou,
Hem sou voorwaer wel tijt, verstant, end' cracht ontbreken,
Socrates seyt: de siel scheyt saligh end' getrou,
Die haeren sterff-dagh heeft te vooren wel deur-keken,
Van vyant maeckt tot vrindt, is Cleobolus spreken.
Aristoteles sprack: Alles is wel gestelt,
Naert' wel-behaghen van een eenich, t'heeft gebleken,
Dat Pythagoras sprack: den mensch die lijt gewelt
Der menschen, die van Godt bemint wort, end' noch melt,
Chilon: dat Godt verheft die hier vernedert wesen,
End' die hooueerdigh sijn, dat hy die altijt quelt
Met Nederheyt, end' oock Pittacus weirt gepresen
Seyt, in voorspoet laet dan van v sijn wtgelesen
Den vrint, die in den noot sal helpen t'droef geschal.
Der Philosophen moeyt, sluyt ick tot sticht midts desen,
Dit is hun leer, die nimmermeer, vergaen en sal.
Groyende In Devchden.
|
|
Auteursrechtvrij