De schadt-kiste der philosophen ende poeten

[p. *4r]

Sonet.

O Blomme schoon Peoen, te Mechelen verheuen
Van die Lieff-hebbers vroet, en oock den Wysen raet
Door die welsprekentheyt, diet al te bouen gaet

Die mẽ daer seer vermeert, dus wil ick hun lof geuen.

Want sijt wel weerdich sijn, het dient te sijn ghescreuen

Al door die Lieffde groot, die sy doen vroech en laet

Sy laetent blycken wel, niemant te draeghen haet

Die Broeders van Sint Ian, wensch ick een heylich leuen.

Hen Prins en Hooft-man eel sijn werdich te beminnen

Want in de groote Feest daer lieten sy haer kinnen

Als mannen wert befaemt deur t'gansche Nederlant

Mits sy des Edel Const seer groote liefde draeghen

En by den sanck te sijn is allen hen behaeghen

Al wat den geest vereyst daer thoonen sy t'verstant.

Elck rvst meerst op den Schooff