Overpeinzingen uit een hondenleven

[p. 4]

Hoofdstuk 1
Troela

Troela, de Dobermann Pincherpup woonde sinds kort bij haar mensen en ondanks haar aanvankelijke angst en wantrouwen, moest ze erkennen dat ze het na verloop van tijd echt naar haar zin had. Ze werd goed verzorgd, kreeg op tijd eten en drinken, wormmedicijnen en inentingen en vooral; ze kreeg aandacht en liefde.

Ze mocht spelen en haar mensen speelden met haar en ze werden niet erg boos als ze dingen verkeerd deed.

Troela leerde snel. De stomme dingen die ze deed, zoals slippers van binnen halen, waar ze helemaal niet mocht komen, werden minder naar mate zij groter werd. En ze gaf veel liefde en begrip terug aan de mensen.

Hoewel, in het begin begrepen ze haar niet altijd, maar langzaamaan werden communicatie en wederzijds begrip ontwikkeld waar mens en hond veel plezier aan beleefden. Ze leerde dat zij als hond buiten bleef op het erf en dat het huis het domein van de mensen was. 's Avonds gingen haar mensen naar boven om te slapen. Ze deden de deuren dicht en zij mocht op het voorbalkon blijven.

De lapjeskat, die ook bij hen woonde, kon wel in het huis, die klom gewoon door de shutters¹ en dat moest ze accepteren.

In gedachten gaf Troela haar mensen een soort naam, meer een persoonlijke aanduiding eigenlijk, want echte namen waren een zo typisch menselijk iets, dat ging haar toch iets te ver. Bovendien de meeste van die mensennamen waren te lang en te moeilijk, die kon ze toch niet uitblaffen.

En dan: onderscheid moest er blijven.

De mamamens noemde ze Moe en de papamens noemde ze Pa. Het leukste hiervan was de verwijzing naar dat ouderwetse liedje: ‘Af en toe gaan Pa en Moe...’, wat ze hen af en toe hoorde zingen. Humor en grappen zijn van belang, maar Troela leerde ook haar verantwoordelijkheid kennen.

Net zoals haar mensen de verantwoordelijkheid hadden haar goed te verzorgen, begreep zij dat zij voor haar mensen moest zorgen.

Die waren niet rijk en een van de weinige manieren om een bijdrage te leveren in de kosten voor levensonderhoud was voor Troela te zorgen voor nakomelingen, die verkocht konden worden.

Ze stond toe dat er een partner, een ‘paar’ zoals men in hun district zei, voor haar werd gezocht, die kon fungeren als vaderhond voor het nest puppies dat ze samen met haar mensen in gedachten had. De reu, die haar partner moest zijn kon ermee door. Hij zag er goed uit en het oog wil ook wat, maar van groter belang was dat hij begreep dat zij, Troela, wel waar voor haar geld wilde. Nou ja, haar geld, nee het was natuurlijk mensengeld, dat voor het dekken werd betaald. Troela en de reu moesten ervoor werken. En dan mag je toch ook wel een beetje plezier verwachten? Tijdens de rituelen rondom de paring voelde Troela dat haar mensen respect hadden voor de hondse gedragingen en handelingen rondom de dekking. Ze mocht er zo lang over doen als ze wilde. Ze gaf het niet cadeau aan de reu; hij moest er ook maar wat voor

1 Shutters, overdwars bewegende glazen venster delen

[p. 5]

over hebben. Laat hem ook maar een beetje moeite doen in die korte tijd dat hij kwam logeren. Het was niet voor niets! Ze kreeg na negen weken dragen negen puppies, de een nog mooier dan de ander, allemaal prachtige kleine Dobermannetjes. In dit geval geen gecoupeerde staartjes en oortjes, niets daarvan! Alle hondjes hadden de leuke flaporen en de lange staart, die hun dat lieve hondse uiterlijk geven. Troela en haar mensen hebben nooit begrepen waarom men overgaat tot het couperen. Ze denken dat dat alleen is om het imago, de reputatie van het ras, want met die spits afgeknipte, rechtopstaande oren en dat stompje staart hebben ze een venijnig uiterlijk. Dat past goed bij hun reputatie als gemene hond.

Troela zelf was er trots op dat het couperen van haar oren was mislukt.

Zij had tenminste nog een half hangend oor, waardoor ze er grappig en vrolijk uitzag. Maar ook een beetje raar, moest ze helaas erkennen. Ze begreep ook wel dat haar mensen haar daarom Troela hadden genoemd, van Rare Troela. Troela heeft het tot haar missie gemaakt te laten zien dat die reputatie van venijn niet altijd op waarheid berust.

Zij zou de wereld wel eens iets anders laten zien!

Hierin werd ze nog gesterkt toen ze begreep dat niet al haar negen puppies uit het nest verkocht zouden worden.

Luuk, haar eerstgeboren zoon, mocht blijven.

Wat was ze daar blij om!