Elf

[p. 104]

Wizard

Vandaag zal oma hen van school komen halen met haar nieuwe auto.

Nou ja, niet brand-new natuurlijk, maar toch nieuw voor haar en zeker voor haar kleinkinderen.

Een Isuzu Wizard heeft ze gekocht.

Meteen als de schoolbel gaat rennen twee kleine jongens de klas uit. Het is een tweeling, Ramon en Romeo. Eensgezind vliegen ze op hun oma af.

‘Waar staat hij?’ roepen ze al van ver.

Oma wijst naar een knalblauwe wagen die voor de school staat geparkeerd.

Ze kijken vol bewondering naar de auto. Een echte terreinwagen is het, 4WD natuurlijk.

‘Hoe heet hij ook al weer?’ vraagt Ramon. ‘Isuzu Wizard,’ antwoordt oma, ‘wizard is tovenaar in het Engels,’ vervolgt ze. Intussen kijkt ze over haar schouder of haar andere kleinzoon er nog niet aankomt. Hij zit in de tweede klas van de LTS op de scholengemeenschap, waarvan het schoolerf grenst aan dat van de school waar de tweeling in de hoge fröbel zit. ‘Waar blijft jullie grote broer nou?’ Maar de tweeling heeft alleen belangstelling voor de auto. ‘Wizard is tovenaar,’ herhaalt Romeo wat oma net heeft gezegd. ‘Kan hij echt toveren, oma?’

‘Ja, volgens mij wel een beetje, maar ik heb hem pas, dus ik weet nog niet alles, hoor jongens.’

Daar komt Imro aangeslenterd. Hij heeft er een hekel aan als hij wordt opgehaald tegelijk met zijn kleine broertjes. Liever blijft hij nog rondhangen met vrienden. En nog liever met vriendinnen.

Hij kijkt schuin naar de auto en probeert niet te laten merken dat hij hem best gaaf vindt.

De tweeling kijkt tegen hem op. ‘Het is een wizard en hij kan toveren,’ zegt Ramon. ‘Ha, ha, dat zal wel,’ schampert Imro. Oma laat de jongens instappen, de kleintjes achterin en Imro voorin naast haar.

[p. 105]

Ze bewonderen het interieur van de auto en nu zijn vrienden hem niet meer kunnen zien, kan Imro ook zijn enthousiasme tonen. De auto ziet er dan ook prachtig uit. ‘Kijk eens achter de achterbank,’ zegt oma tegen de tweeling. Ramon en Romeo zitten direct omgekeerd, op hun knieën. Ze kijken naar een afgedekte ruimte. ‘Niks te zien hoor oma,’ roepen ze in koor, ‘helemaal dicht.’ ‘Dat kan niet, er moet iets zijn.

Volgens mij waren er popsicles getoverd.’

‘Waar dan?’ Oma legt uit dat er ergens een klein knopje moet zitten. Als je daar aan trekt dan schuift dat afdeksel opzij, legt ze de jongens uit. Ze vinden het knopje al vlug en als de ruimte achter de achterbank open schuift, dan zien ze de popsicles. ‘Zie je dat hij kan toveren,’ probeert Romeo zijn grote broer te overtuigen.

Die zegt niks en zit strak voor zich uit te kijken. Maar de popsicle pakt hij wel aan.

De tweeling babbelt honderduit en geniet van de rit in oma's nieuwe auto. Imro wordt steeds stiller en oma heeft wel in de gaten dat er iets is, maar ze heeft haar handen vol in het drukke verkeer van vlak na één uur, als de scholen uitgaan. Bovendien moet ze haar hoofd erbij houden, want ze is de nieuwe auto nog niet gewend.

Op de hoek van de Wanica- en de Dr. Sophie Redmondstraat staan ze te wachten bij het stoplicht. ‘Ik vraag me af hoe snel hij is?’ bromt Imro.

‘Wil je 't zien?’ antwoordt oma met een wedervraag en ze zet zich in postuur om als eerste weg te zijn als het licht op groen springt.

Ze let scherp op de tijdteller van het stoplicht. Nog 24 seconden.

‘Opletten jongens, hou je vast! Wij gaan als eerste de Sophie Redmoooond ...’ GROEN ...

Oma krijgt geen kans haar zin af te maken.

Oma geeft gas ... En ja hoor, ze zijn als eerste de hoek om.

Tegelijkertijd gaat haar cellphone. ‘Pak jij 'm even?’ vraagt ze Imro.

Hij trekt een gezicht maar doet toch wat zijn oma vraagt. Zal wel een van die ouwe vrouwen zijn, die haar bellen denkt hij. Na zijn ‘Hallo,’ hoort hij: ‘Met Sophie Redmoooond ...’ Nog een keer: ‘Hallo,’ en weer ‘Sophie Redmoooond ...’ Het klinkt erg veraf, het lijkt wel een echo.

Tegen oma zegt hij: ‘Verkeerd verbonden, hoor.’ De telefoon laat hij op zijn schoot liggen.

[p. 106]

Die oma, denkt hij, ze kan toch aardig racen, zeg maar rustig scheuren met die wagen. Ze ging zo hard dat haar telefoon erdoor van slag is geraakt. In zichzelf moet hij lachen bij dat idee, maar meteen betrekt zijn gezicht weer.

‘Geschiedenis’ schiet het door zijn hoofd, die stomme geschiedenisrep. Imro heeft een hekel aan dat leervak. Niet omdat hij de stof niet kan leren, maar omdat hij de pest heeft aan lezen. Hij wilde juist zo graag naar de LTS omdat hij dacht dat hij daar dan vanaf zou zijn. Hij heeft moeten vechten om zijn ouders zo ver te krijgen dat ze hem naar de LTS lieten gaan. Techniek, dat is zijn ding, daarom wilde hij niet naar de Mulo. Later wil hij naar het Natin en als dat lukt naar de HTS in Nederland. En het kan lukken hoor, o ja zeker. Hij haalt hoge cijfers voor de meeste vakken. Alleen geschiedenis ... rampzalig.

Intussen zijn ze bij oma's huis aangekomen. Voorzichtig rijdt ze de wizard onder het huis. De jongens moeten hun schooltassen uit de auto halen, want van de kleintjes moeten de broodbakjes gewassen worden en Imro, nou, die zal zijn boeken wel nodig hebben.

‘Hoe gaat het eigenlijk met geschiedenis?’ vraagt oma. Ze heeft iets gehoord dat het met dat vak niet goed gaat.

‘Hé, oma. Toe nou, niet nu.’ Ze kijkt hem even aan, maar laat hem verder met rust en gaat naar de tweeling. ‘Hup, jongens, schoolkleren uit,’ hoort hij haar zeggen. ‘Mag ik even mailen?’ roept Imro. ‘Doe maar,’ klinkt het uit de keuken, waar oma de kleintjes uit hun uniform probeert te krijgen. Imro zet de computer aan en zakt onderuit in een stoel. Starten duurt lang bij dit oude ding, denkt hij. Maar het is beter dan niks.

Plotseling gaat er een telefoon over en verbaasd, verschrikt, komt Imro overeind. Het is oma's cell die hij zo net in de auto per ongeluk in de zak van zijn jeansbroek heeft gestoken in plaats van hem netjes terug te geven. Hij kijkt op het schermpje, maar het is geen bekend nummer, dus neemt hij aan met een beleefd: ‘Hallo, u spreekt met de kleinzoon van...Ja, jou moet ik net hebben,’ hoort hij dan. ‘Met wie spreek ik?’ vraagt Imro een beetje zenuwachtig. Wie kan hem nou bellen op het cellnummer van zijn oma?

[p. 107]

‘Je spreekt met Dr. Sophie Redmond,’ gaat de stem verder.

Hoe kan dat nou? Die is toch allang dood?

‘Ja, maar dit is een echo uit het verleden.’

Er wordt gereageerd op zijn gedachte merkt Imro, vreemde zaak.

‘En hang nou niet weer op in mijn oor. Je spreekt met Dr. Sophie Redmond, net als zojuist in de auto, toen je steeds de verbinding verbrak. En pas op, hoor, ik weet niet of het me lukt nog een keer verbinding te krijgen.’

Intussen is de computer zover dat de startpagina op het scherm staat. Automatisch klikt Imro internet explorer aan en gaat naar zijn eigen mailbox.

Dan hoort hij de stem weer: ‘Wat doe je nou, telefoneren of met die malle kast spelen? Je kan geen twee dingen tegelijk doen, hoor.’ Het klinkt een beetje minder vriendelijk dan in het begin en Imro bedenkt dat het inderdaad niet beleefd is tijdens een telefoongesprek nog iets anders te doen. Maar wie is dat dan die hij aan de telefoon heeft?

Het kan alleen maar een van die oude dames zijn, vriendinnen van zijn oma. Eentje, die niet eens weet wat een computer is, die dat een malle kast noemt. Uit beleefdheid klikt hij op ‘minimize’ en laat het scherm donker worden. Voorlopig geen mail dan maar. Wat moeten die oudjes nou van hem? ‘Sorry,’ mompelt hij toch maar. ‘Ja, al goed. En nee, ik ben niet een van die ouwe tutten die jij bedoelt, al dacht jij het in iets nettere termen.’

De stem antwoordt echt op mijn gedachten, denkt Imro bij zichzelf, hoe kan dat nou?

‘Dat is juist, wat je daar denkt. Ik spreek uit het verleden, zoals ik al zei. En hoe dat kan? Techniek is niet mijn vak, maar het gebeurde toen jouw oma mijn naam riep, terwijl ze de bocht door ging, daar bij het stoplicht.’ Klopt, denkt Imro, net toen het licht op groen sprong.

‘In mijn tijd waren de stoplichten nauwelijks uitgevonden, jongeman, evenals de telefoon, dus ik weet niet wat het een met het ander te maken heeft.’

De stem heeft een aparte manier van praten, vindt Imro bij zichzelf, anders dan de manier hoe we nu praten, maar het is wel te begrijpen, als je goed luistert. ‘Goed luisteren, kan nooit kwaad. Van luisteren

[p. 108]

kun je leren,’ haakt de stem weer in. En zo gaat het een tijdje door.

Sophie Redmond en Imro leren elkaar kennen en krijgen steeds meer plezier in de communicatie. Op een goed moment bedenkt Imro dat hij eigenlijk niet eens weet waarom die straat waar het allemaal was begonnen, genoemd was naar mevrouw Sophie Redmond. Ze vertelt hem dat zij de eerste vrouwelijke arts in Suriname is geweest. En dat ze heeft moeten vechten om als meisje die opleiding te kunnen volgen. Daar kan Imro zich wel wat bij voorstellen. Hij had immers ook moeten vechten om op de LTS te komen. Naar de Mulo, dat hadden de meeste ouders veel liever. Dan zegt de stem uit het verleden iets dat Imro helemaal wakker schudt: ‘Ik dacht dat ik in jullie geschiedenisboekjes stond, in dat boek over de Surinaamse geschiedenis van de 20ste eeuw?’ Helemaal helder en klaarwakker heeft Imro de geschiedenisrep weer in zijn hoofd. Hij moet alles nog leren, schrikt hij. ‘Waarover gaat het, welk hoofdstuk van welk boek, over welke periode moet je leren?’ vraagt Sophie Redmond opgewonden. Imro pakt zijn boeken uit zijn tas. Het gaat over... begint hij. ‘Ja, ik hoor het al, precies de periode waar ik alles van weet, omdat ik toen zelf leefde. De eerste helft van de 20ste eeuw. Het kan niet beter.’ Imro moet rustig gaan zitten en zijn oren spitsen en de geheimzinnige vrouw, die raadselachtige stem uit oma's telefoon, begint hem alles te vertellen wat hij moet weten. En ze vertelt zo boeiend, dat hij zich geen moment verveelt, overal is ze zelf bij geweest. Oma, die een paar keer om de hoek van de deur heeft gekeken, ziet hem steeds met zijn geschiedenisboek. Ze zorgt dat de tweeling hem niet komt storen, want ze begrijpt dat Imro bezig is met zijn rep, dat hij aan het leren is. Alleen, ze weet niet hoe.

Al gauw weet Imro echt bijna alles wat hij weten moet en in gedachten bedankt hij mevrouw Sophie Redmond voor haar huiswerkbegeleiding. Ze moeten er beiden om lachen, huiswerkbegeleiding ... via een cellphone door een auto, een Isuzu Wizard. Wacht eens even, wacht nou eens even, wat zou er gebeuren als Imro de verbinding verbreekt en dan later met oma's nieuwe auto om de hoek van de Wanicastraat scheurt? Zouden ze dan weer verbinding krijgen? ‘Haal je oma!’ draagt mevrouw Redmond Imro op.

[p. 109]

‘Oma, oma,’ Imro gilt het uit en oma komt aangerend. ‘Wat is er? vraagt ze ongerust. ‘Oma je moet even naar je telefoon komen luisteren.’

Oma hoort de stem ook en zij krijgt te horen dat ze de verbinding moet verbreken om dan weer naar de hoek met de stoplichten te gaan, dezelfde kruising van de Wanica- en de Sophie Redmondstraat. Met de telefoon bij de hand. En flink hard ‘Sophie Redmond’ roepen als ze de bocht om gaan. ‘Wie was dat eigenlijk?’ vraagt oma aan Imro.

Hij vertelt haar in het kort wat er is gebeurd nadat ze de bocht van de Wanicastraat om waren en hij de telefoon had aangenomen. ‘En nu ben ik al helemaal klaar met mijn geschiedenisrep, besluit hij het verhaal. “Dus ik sprak met Sophie Redmond?” vraagt oma verbaasd. “Die heb ik nog wel eens gezien toen ik een heel klein meisje was” vertelt ze. “Ja, zal wel,” vindt Imro, “we hebben het dan ook over geschiedenis, hoor.” Geschiedenis van de vorige eeuw nog wel.’ Imro is vrolijk vandaag, denkt oma, en dan plaagt hij graag. ‘Nou, nou, zo oud ben ik nou ook weer niet,’ reageert ze.

Oma en Imro haasten zich naar de auto, bijna vergeten ze de tweeling. Als ze allemaal in de wizard zijn gestapt rijdt oma vlug naar de Wanicastraat. Het is nu niet meer zo druk als vlak na schooltijd. Bij het stoplicht geeft ze haar telefoon alvast aan Imro. Ze kijken gespannen naar de secondenteller: 6, 5, 4, 3, 2, 1, GROEN. SOPHIE REDMOoooND!

Meteen gaat de telefoon over. Imro neemt aan: ‘Bent u dat weer, mevrouw Redmond?’ zegt hij dadelijk. En ja hoor. Ze is weer aan de lijn. Het werkt dus echt. Hoe het technisch in elkaar zit, daar begrijpen ze geen van allen iets van, maar dat de wizard echt tovert dat is wel duidelijk.

De volgende dag haalt Imro een 9 voor de rep. Hij is maar wat blij om zo'n cijfer aan zijn ouders te vertellen. Zijn vader die hem van school haalt is heel tevreden.

Waarom geen 10 wil oma weten, als hij haar opbelt om het te vertellen. ‘Ik was vergeten te vragen wanneer mevrouw Redmond geboren is.’ moet Imro bekennen. Ze lachen erom met zijn tweeën.

[p. 110]

‘Heb je haar wel bedankt voor haar hulp? En zou zij ook niet willen weten wat voor cijfer je hebt gehaald?’ vraagt oma aan Imro. Nou, eigenlijk heeft hij haar wel bedankt, maar als het weer oma's dag is om de jongens op te halen zullen ze toch maar over dezelfde kruising gaan. Dat doen ze en weer lukt het om in verbinding te komen met de stem uit het verleden. Mevrouw Redmond is blij om Imro weer te spreken. Ze vertelt dat ze eens heeft nagedacht. Die moderne auto's die toch al tweedehands gekocht worden gaan helemaal niet zo lang mee, als die oude fordjes, die je in haar tijd nog had, vindt ze. En na Imro krijgen Ramon en Romeo ook nog geschiedenis. Blijft die wizard zolang rijden? Krijgt Imro wel automontage op de LTS, vraagt ze zich af.

Het wordt een gezellige autorit en eerlijk gezegd verheugd Imro zich op de volgende geschiedenis rep. Het enige wat hij nodig heeft om goede cijfers te halen voor geschiedenis is een stratenboek, heeft hij bedacht. Ze kijken elkaar aan, oma en Imro. Bij de eerstvolgende winkel stopt oma de wizard en koopt een stratengids. Terwijl zij in de winkel is, neemt Imro afscheid van mevrouw Redmond, maar ze spreken af dat oma en Imro af en toe contact zullen maken. Ze weten nu hoe het moet.

[p. 111]

Onder het naar huis rijden vragen ze zich af wat er zal gebeuren als de wizard om de hoek van de Anton de Komstraat scheurt, of door de bocht van de Bonistraat? En denk eens aan het Tata Colinplein... ‘Jongen, ik moet ook precies zo een geschiedenisboek als jij hebben, dan kan ik van tevoren een route uitstippelen aan de hand van jouw rep.’ ‘Oma, je snapt zeker wel dat je deze Isuzu Wizard nooit kan verkopen hè,’ zegt Imro. ‘Nou, nooit, dat weet ik niet,’ zegt oma, ‘maar in elk geval niet zolang een van mijn kleinkinderen nog geschiedenisrepetities krijgt!’ Zorg jij intussen maar dat je een goede monteur wordt!’

Het is maar goed dat Imro op de technische school zit.

Over geschiedenis als leervak hoeft hij zich niet meer druk te maken. Alle tijd die hij daarmee uitspaart kan hij besteden aan het leren uit het technisch handboek van de Isuzu Wizard.