Verloren stroom

[p. 91]

Hemelvaart.

Die hooge woorden vielen. En niets meer
was op den bergrug roerend, dan een teer
geween van morgenwind, die even zei
zijn vage treurnis, dan zich nederlei.
De jongren zagen naar den Heer. Hij had
zijn blikken rustend op de schoone Stad.
Ze lag heel stil in licht. Haar blinkend-witte
klimlijn, ten einder, beefde in vroege hitte.
De droeve heuvel ten noordwester wal
rees grijs en eenzaam. Onder, naar het dal,
glooiden de loovers van Gethsemani,
zilver en blauwig. - Zag de Meester die?
Of zocht hij zuidwaarts naar de koepel-zaal
waar 't Brood gebroken werd aan 't avondmaal?
Zijn aanschijn was van deernis en van liefde.
Zijn oogslag was van leed wel, nu hij hief de

[p. 92]

 

gestrekte handen kruisgewijze, en stond

 

den laatsten zegen breidend... En den grond

 

raakten zijn voeten langer niet; omklaard

 

van witten lichtschijn, rees hij boven-aard.

 

Weer huiverde even, klagelijk, de wind.

 

Zij zuchtten, spraken niet. Staarden verblind

 

de glansgedaante na - lamp traag omhoog

 

geheschen aan den donker-blauwen boog -

 

tot in een wolkdamp aan de lucht geheveld,

 

die glorie bleeker werd, taande verneveld.

 

Nóg staarden zij, zagen hem langer niet.

 

De azuren gloed vergrauwde van verdriet,

 

wijl moe hun oogen, en hun zielen, zonken.

 

Toen stonden daar twee mannen. Troostend klonken

 

hun zachte stemmen - wit was hun gewaad -:

 

‘Lieden van Galilaea, zegt, wat staat

 

ge nog ten hemel schouwend? Weet dat deze

 

Verlosser uit uw midden opgerezen

 

eens met gelijken luister komen zal.’

[p. 93]

 

Die woorden spraken ze en vergleden al...

 

Maar als een knaap tot verren tocht bereid -

 

zijn grijze vader doet hem uitgeleid'

 

langs ouden landweg tot op heuvelkruin.

 

Daarachter ligt de wereld als een tuin:

 

wijd strekken velden, wouden, en rivieren.

 

De vader zegt: mijn zoon, God moog bestieren

 

uw veilge wegen naar de groote stad.

 

De kleine gaat. Ziet dikwijls om. Het pad

 

wendt achter boschjes. Nu voor goed alleen,

 

breekt hij in snikken en gesmoord geween;

 

het land is diep, het doel zoo ver: kind is

 

te schamel-kleen in die verlatenis. -

 

Zóó staarden de discipelen een wijl

 

de hooge vlakten over. Vreemd en ijl

 

leek heel de wereld, als hun eenzaam hart.

 

En dalwaarts schrijdend, zwegen ze benard

 

als weezen: al hun vreugde was genomen.

 

Of nu de Geest-van-Troost maar wilde komen!