Verloren stroom

[p. 7]

[In blauw-bespannen zonnedal]

In blauw-bespannen zonnedal
- een wijle nog - en wijlig schier,
de kronkelloop in traag verval
der daggedrenkte berg-rivier.

Den spiegel van een glansbocht biedt
ze een wijle, heuvel, hoeve en boom;
haar golfgang is een levend lied
aan 't wisselschoone van haar zoom.

Nog heeft ze in ranke omarming lief
geel oogstveld rijk in schoove aan schoof -
wen licht en vreugde (een rotsberg hief
zijn dreiging) smoort in sombre kloof.

Door donkre holen doolt nu voort
de plots-verzwolgen stroom. Wie zocht
zijn diepen smart-tocht, heeft gehoord
ver klaaggeruisch door duistre krocht;

[p. 8]

 

zag hoe de zon-ontzonken bleek

 

langs voet van klammen grotwand sloop,

 

schuw snikkend waar het zwaar geleek

 

van aardes harte-tranen droop...

 

 

 

een lange wijle! - En rijker zal,

 

bezonkener, ten gouden dag

 

herwellen in breed zonnedal,

 

zielleven dat verdonkerd lag.

Han-sur-Lesse. 9. '19.