Het succes van den rechercheur

Besluit.

Wederom was het Kerstmis, maar nu bedekte geen sneeuw de velden en wegen of waren hard bevroren, integendeel, de grond was doorweekt van vocht en er viel een aanhoudende dichte, fijne regen, hetgeen alles een treurig aanzien gaf.

Binnen villa ‘Eva’ echter, was niets van die treurigheid te bemerken, want daar heerschte eene vroolijke opgewektheid, zooals er in jaren niet gekend was. En geen wonder, men vierde er de verloving van Ferdinand Anserelli en Adèle Hochfeld. Ja, eindelijk was de gelukzon voor den secretaris weer opgegaan, zijn onschuld was erkend en zijn succes was volledig.

Schitterende aanbiedingen werden Anserelli gedaan. In de plaats van de zijde van Flavell & Co., maar hij bedankte voor allen. ‘Gij alleen’ zoo sprak hij tot Hochfeld en zijne zuster, ‘geloofdet aan mijne onschuld, gij hebt mij uw vertrouwen geschonken, terwijl de geheele wereld mij veroordeelde en door uwe hulp is mijn onschuld gebleken. Laat mij dus bij u blijven, verstoot mij nu ook

[p. 48]

niet, want ik heb deze omgeving lief gekregen waar ik, de verstootene, toch nog eenige rust en troost mocht vinden. Zoo bleef dus Anserelli de secretaris van Hochfeld en toen op zekeren morgen Adèle zelf, met van voldoening schitterend gelaat, aan Anserelli een officieele acte overhandigde, dat Mevrouw Breeland afstand deed van Koba en haar gewezen echtgenoot de opvoeding van haar kind opdroeg, toen knielde hij voor Adèle neder, toen voelde hij den moed haar te belijden, hoe de liefde die hij eens had gevoeld voor die andere vrouw, was overgegaan in eene warme gloedrijke genegenheid voor haar, die zulks inderdaad waardig was.

Het was een vroolijk feest op villa ‘Eva’, en een zeer opgewekt en aangenaam diner besloot den dag. Ook Tips was onder de genoodigden, zijn kale schedel glom gelijk een spiegel van louter genoegen, zooals hij verklaarde. Dominee Dijker was mede geïnviteerd, doch had wijselijk bedankt; volgens geruchten maakte hij druk het hof aan Mevrouw Breeland, die weder bij haar vader woonde; deze twee sympathiseerende menschen voelden zich dus tot elkaar aangetrokken.

Anserelli was nu een geheel ander mensch dan toen hij den eersten morgen van zijn verblijf op de villa, voor het venster van den koetsier stond. Verdwenen was de wanhopige trek op zijn gelaat, verdwenen het floers van zijne oogen; deze glinsterden nu van zalige vreugde en blikten met liefde naar zijne bekoorlijke bruid en zijn lief kind.

Hochfeld was welsprekender dan hij ooit geweest was en sprak ten slotte een toast uit op bruidegom en bruid. In korte trekken schilderde hij de beproevingen, welke zijn aanstaande zwager had ondergaan en eindigde met de woorden:

‘Maar nu dames en heeren, plukt hij de vruchten van zijn moed, zijn volharding en zijn liefde voor zijn kind.’ Een daverend hoera brak zijne rede af.

einde.