Het verloren zusje

[p. 143]

‘Theolodi’.

Meneer Erkelenz was met Treesje naar Zwitserland gegaan om er zijn vrouw te gaan verblijden met haar weergevonden dochtertje. Lodi vond 't wat sneu, dat hij niet mee mocht, maar 't leek zijn vader toe, dat 't beter was, als hij nog wat hier buiten bleef met de andere jongens.

‘Er moet nog meer kleur op je wangen komen,’ had hij gezegd. ‘En je zal nu beter van alles hier genieten kunnen, nu je weet, dat we onze Treesje hebben teruggevonden. Voor mammie lijkt 't me ook beter, als ze niet alle goeds ineens krijgt. En als je dan, over 'n dag of tien, weer thuis komt, word je door je eigen zusje van den trein gehaald! Denk eens aan!’

Zoo was dan Lodi met de jongens Roelofs op de boerderij gebleven tot de heele maand om was. Maar hij verlangde erg naar huis en hij was blij toen ze, na veel dankbetuigingen aan de gastvrije familie Versloten, weer goed en wel met z'n allen in den trein zaten, die hen weer huistoe brengen zou.

Ook de anderen verlangden nu naar huis, naar het nieuwe leven. Want vader had gezegd, dat er nu, nu het hem financieel zooveel beter ging, voor hen allen een nieuw leven zou beginnen. Moeder zou een flinke

[p. 144]

dienstbode krijgen, zoodat ze zelf niet meer zoo veel zou behoeven te sjouwen en het heele leven zou, door God's goedheid, prettiger worden voor hen allemaal.

De lange reis leek nu niet meer zóó interessant als den eersten keer, toen ze vol verwachtingen naar 't buitenland togen en de jongens waren alle vier dolblij, toen ze eindelijk aan het Amsterdamsche Centraal-Station aankwamen.

Ja, Lodi werd door zijn eigen zusje afgehaald, die met haar vader was meegekomen! Maar de jongens Roelofs waren 'n beetje teleurgesteld, omdat noch hun vader, noch hun moeder naar 't station gekomen waren.

‘Ze konden moeilijk weg,’ zei meneer Erkelenz. ‘Maar Treesje en ik brengen jullie met den wagen.’

Dat was weer een vergoeding en opgeruimd gingen ze allemaal in den wagen zitten, die hen door de drukke vroolijke straten reed van de groote stad.

Nou waren ze haast thuis. Maar de auto minderde geen vaart - en daar stoof hij het huis voorbij.

‘O, hij gaat te ver!’ schreeuwde Hans.

‘Neen,’ zei meneer Erkelenz, ‘'t is in orde, hoor. - Maar o, dat weet je nog niet, hè, dat jullie verhuisd zijn?’

‘Verhuisd? Wij? Waar naar toe?’

‘Dat zijn zoo'n boel vragen ineens,’ lachte meneer Erkelenz. ‘Dat zal je trouwens aanstonds wel zien.’

En de auto snorde maar voort. Nu waren ze op den Amstelveenschen weg, nu al voorbij het stadion.

‘Is 't zóó ver?’

[p. 145]

‘Waar gaan we toch naar toe?’

De jongens waren haast dol van nieuwsgierigheid.

‘Is 't een bovenhuis?’ vroeg Hans. En toen, heel zachtjes, aan Treesje:

‘Is 't een benedenhuis met een tuin?’

Ook Treesje liet niets los.

‘Dat zal je toch zoo dadelijk wel zien,’ zei ze. Maar Lodi zag 'n paar vroolijke lichtjes in haar oogen dansen, die duidelijk zeiden, dat er iets goeds op komst was.

Daar hield de auto stil, voor een gezellig huis, dat weggedoken lag in een grooten tuin. Op de witte bank voor 't huis zat vader Roelofs 'n pijp te rooken en langs den zijgevel kwam Liesje aanwandelen met haar poppenwagen.

‘Hier zijn we er,’ zei meneer Erkelenz.

De jongens stonden als verslagen.

‘Dàt? Ons huis? Dat prachtige huis?’

En Theo las langzaam wat er op den breeden luifel boven de voordeur geschilderd stond: ‘Theolodi.’

Joop hakte meteen het woord in tweeën. ‘Theo Lodi - neen maar!’

En de beide jongens keken elkaar verbaasd aan. Maar daar kwam vader aanstappen en Liesje liet haar wagen in den steek om, gillend van plezier, haar broers tegemoet te vliegen.

‘Moesje, moes, daar zijn ze al!’

Toen kwam ook mevrouw Roelofs naar buiten, in een aardige lichte japon, waarin ze er uitzag als een jong meisje, volgens Joop. En mevrouw Erkelenz kwam, levendig en met een blos van plezier op de wangen.

[p. 146]

Het duurde een heelen tijd eer de families rustig bij elkaar zaten. De jongens liepen overal rond, trap op en af, het heele huis door en Liesje sjouwde gewichtig overal mee om den weg te wijzen. Treesje danste om de vier jongens heen van plezier, want Lodi was al even opgetogen als de anderen.

In den tuin kwamen ze niet uitgekeken. Daar was nu eindelijk het ideaal van de familie werkelijkheid geworden! Een tuin, aangelegd volgens het, jaren geleden al, geteekende en telkens weer verbeterde ontwerp - neen, mooier nog.

‘Ik zal u geven wat ge Mij vraagt, of Ik zal u iets beters geven!’ zei Joop.

En nu begrepen de jongens, hoe vader en moeder de vacantie hadden doorgebracht. Zij hadden voor de inrichting van het huis gezorgd en voor het aanleggen van den tuin.

‘'t Is de heerlijkste vacantie van ons leven geweest, niet moeder?’ zei vader Roelofs.

‘O ja,’ stemde moeder toe. ‘En Liesje heeft zoo goed geholpen. En Treesje ook al - nou hoor!’

Hans had 't schuurtje achter in den tuin open gemaakt.

‘Het staat hier vol fietsen!’ schreeuwde hij.

De anderen stormden er dadelijk op af.

‘Voor ieder 'n fiets,’ zei vader, die langzaam achterna kwam. ‘We wonen nu 'n heel end van de school af. Dus zullen jullie moeten peddelen. En Joop kan er in z'n vacantie van profiteeren.’

‘Knijpen jullie eens even in m'n arm,’ verzocht

[p. 147]

Théo. ‘Ik ben zoo bang, dat ik aanstonds wakker word en dat 't allemaal niet echt waar is.’

Aan zijn verzoek werd met zooveel ijver voldaan, dat hij 't uitschreeuwde.

‘Au! Au! Gommenikkie, zóó hard hoeft 't niet!’

‘Nu weet je ten minste, dat je wakker bent!’ vond Hans.

‘Waarom heet 't huis Theolodi?’ vroeg Lodi toen opeens.

‘Uit dankbaarheid,’ zei meneer Roelofs.... ‘Omdat de vriendschap tusschen jou en Théo het begin is geweest van al het goede, dat Onzelieveheer ons gegeven heeft.’

Toen riep mevrouw Roelofs het gezelschap aan tafel. Ze had een soupeetje klaar gemaakt om de aankomst van de reizigers te vieren, die trouwens wel trek zouden hebben ook.

‘En morgen hebben we de Intronisatie van 't Heilig Hart in ons nieuwe huis,’ zei ze. ‘Dan moet ik van jullie allemaal bloemen hebben om te versieren.’

‘Ik breng vast bloemen mee,’ beloofde mevrouw Erkelenz.

‘En ik ook, hè mammie, en Lodi ook, he?’ vleide Treesje.

‘Dan ik ook,’ zei meneer Erkelenz.

En mevrouw voegde erbij: ‘Ja, we zullen allemaal doen wat we kunnen, om Onzelieveheer tenminste 'n beetje van onze dankbaarheid te toonen.’

EINDE.