Het gevecht met de engel

[p. 258]

De Bruidsvlucht
1939-194...

Ziet mij niet aan, dat ik zwartachtig ben,
omdat mij de zon heeft beschenen.

Het is een vervaarlijke schreeuw die Zoë uit haar slaap heeft gerukt. Zij is in haar bed overeind gaan zitten. En luistert. De dageraad bloost langs de ruiten. In het zindelijk kamertje is het uitermate stil.

Zij treedt uit de lakens. Zij rijst in haar blank nachtjapon, dat zij seffens aan haar voeten laat glijden, en de gloed van de morgen bloeit vluchtig aan haar amberen huid, voor dat zij in haar hemdje duikt.

Dat kan toch niet slechts het krieken van de uchtend zijn, meent Zoë, en zij haast zich naar het venster.

O! Het is veel meer. Heel Zoniën staat in laaie brand. Aan weerskanten van de kerk, alover ter Oigne, reikt de schijn van het vuur ten hemel uit.

Het is de tijd. Zoë verlaat de Karot. Haar uur is geslagen. Met

[p. 259]

vastberaden tred breekt zij door de vlammen van het Woud. Iedere beuk is nu een laaie toorts. De bodem spreidt zijn scharlaken vlakten. Oranje wallen weren zich krachtig op in de daverende branding van het licht. Het vuur loopt geruisloos uit door de gele en rosse lovers. De gouden herfstpaleizen fonkelen, en zware edelgesteenten storten bij pakken langs de flanken neer.

Zoë stapt kranig door onder de hoge gewelven, en op dat ogenblik steekt de stormwind op. Bij de eerste stoot reeds wordt een golf van bladeren door de ruimte geslingerd. De splinters van de zon spatten uit daarboven en drijven over koepels van kristal. En het ganse woudgevaarte wordt hol van het geloei dat de orkanen slaken.

Een uitgerokken hondengejank waarschuwt Zoë dat zij de heffing van de Hoogzaal nadert. De dag slaat open en toe, maar het regent nog niet.

Op de berg, te midden van het lookveld, staat Klaus Jeroen het einde van zijn ras te klagen. Het is de zevende dag. Zijn voet is moe van stampen. De grond van het heilig graf hangt veel te zwaar aan zijn zool. Met beide vuisten beukt hij tegen zijn kale schedel. Zijn baard waait over zijn blote borst. En in wilde rukhozen worden de beukkruinen rondom hem gezweept. Uit zijn keel stijgt een rauwe jammer.

Zo ziet Zoë haar grootvader, de Rechter van het Woud, de houder van de stam, het laatste zaad. Zo ziet zij hem berooid van alle macht en hoop. Zij snelt hem tegemoet in de donder.

Er zijn hogere wetten. Van uit de wieg, waar de tijd en het leven zijn geboren. Wetten die de soevereine en onwankelbare orde in de natuur handhaven. De wet, bij voorbeeld, die de houding van de geslachten regelt, het gewei van het hert voor de edele kamp bereidt, een wolfshond belet de teven aan te randen, en bij de mens de barensweeën tot een belofte maakt van goddelijke smaak. Zulke wetten richten in opperste pleinen van licht het oergeweten, waar een gedoemde ziel alleen van verstoken blijft.

Maar er zijn lagere wetten, Zoë, wetten die een aards vergelijk betrachten met onze afkeer voor God, wetten die onze kleine belangen een schijn van recht en fatsoen verlenen, en onze schanden dekken onder een mantel van eer.

Bedenk dit in uw hart, Zoë.

En zij stort zich op de borst van de oude Jeroen, haar groot-

[p. 260]

vader. Klaus' mond die donker openligt, loost geen geluid meer. Want hij heeft al zijn macht van doen om die sprong op te vangen. Hij voelt in de haren van zijn baard het nachtelijk hoofd zich een weg banen naar zijn aangezicht. Het woelt onweerstaanbaar op. Het ligt op zijn ogen. De torens van vuur aan de windhoeken van de bergtop doven uit. Hoe schoon is de gouden helm van Pia! De wereld is een meer van blonde diepte, met een groene ster boven de zeilen van het schip. Zij rijst op de boeg en spreidt haar armen open. En zij is blond en zwart, gelijk de zon wanneer zij voren in de nacht vergaat. Maar zwarter dan het fluweel en de nacht, zwarter is de raaf die op Klaus' adem weegt.

In zijn bloed weren zich de vaders overeind. Melke de Dief, de geweldenaar van Zoniën, die het woud in zijn vuist heeft gehouden, hij vult de ruimte met zijn reusachtig lijf. Hij heeft de dochter van de machthouder geschaakt en haar schoot gedwongen tot heerlijke vruchtbaarheid. Uit zijn handen heeft Klaus in rechte lijn, over moedige geslachten, de wet ontvangen. En hij heeft haar van uit de holen van Rhode uitgevaardigd. En hij is zelf uit de aarde in de dag gekropen, en met Emke's welpen heeft hij de Burcht uitgedaagd ...

En nu hangt die zwarte meid aan zijn mond. Zwarter dan de blauwe vleugel van de raaf. En zij tilt hem op, als ware in hem de stam machteloos geworden. Zij groeit aan hem uit, en door zijn vingeren sliert haar gladde huid. En zie, hij zijpelt van de dauw, die zij in haar vlucht ontlaadt. Hij klampt zich aan de geur, die van haar overblijft, en drinkt de dood, aan 't einde van de dorst. Hoe zacht is de glijding langs die gesmeerde dijen, nu de grote klok haar bonzen tegen zijn slapen staakt.

Dit is geen stervensuur. Dit is het uur van de verrijzenis, het uur van de reine dochter. Zij kust het geliefde voorhoofd, en daalt uit de Hoogzaal neer. Een wijd gejubel leidt haar voor. De profetische tongen ontspringen aan de zegels die haar boeiden. Niets kan voortaan zo recht en onverbiddelijk zijn als de koers die Zoë heeft ingezet. Geen poort, hoe zwaar met het gewei bekroond, of zij zal begeven wanneer Zoë op de stoep verschijnt. De storm valt stil. Stil staan de zuilen. Heilig, heilig is de stilte die door het machtige woud van Zoniën vaart.

Advent in 't zicht, gespt andermaal de aarde haar riem van starren aan. De zon gaat in Sagittario.