Parochieboek van Iseghem, gevolgd door de levensbeschrijving des H.Hilonius

§ XV.
Hy verlaet de abdy om strenger in eene hermitagie te gaen leven.

Beati qui esuriunt et sitiunt justiam: quoniam ipsi saturabuntur.
Zalig zyn zy die honger en dorst hebben naer de regtveerdigheid: want zy zullen verzaed worden.
Matth. V, 5.

Hilonius bekleedde niet lang de abtelyke weerdigheid. Na de dood van zynen geestelyken vader, den heiligen Eligius, verliet hy de abdy, omdat men hem aldaer te veel eerbied bewees. Alzoo gaf hy, omtrent het jaer 660, volgeern zyn ontslag van eene weerdigheid, welke hem tegen dank was opgelegd geweest, en ging zich opslui-

[p. 485]

ten in eene eenzaemheid, niet verre van Solignac. De kluis welke hy tot woonplaets verkoos, was zoo verborgen en tusschen de bergen van Auvergne vernepen, dat hy over handen en knien kruipen moest om er te konnen in geraken. Van dan af voerde hy den naem van Paulus, zoo om des te beter onbekend te blyven, als uit achting voor den eersten kluizenaer, die denzelfden naem gedragen had. Daer begon Hilonius, zoo als de heilige Antonius en Macharius, te leven in dezelfde vurigheid en strengheid. Zyn voorgaende boetplegingen verdubbelende, nam hy maer eenmael daegs een luttelken spys, na zonnenondergang. Zyn gewoonlyk voedsel waren moeskruiden en appelen, en zyn drank bestond in louter water; maer, alle dry dagen voegde hy er een stuksken brood, met eenige graentjes zout, by. Door die strenge versterving wierd Hilonius zoo mager en zoo uitgemergeld, dat hy kwalyk, op zyne waggelende beenen, staen kon. Letterlyk het heilig Evangelie volgende, had hy maer een kleed alleen, met een harenvel van onder, hetwelk hy droeg totdat hetzelve,

[p. 486]

ten pulver, afgemaeld was. Zyn bed waerop hy sliep, was de bloote grond. Naer het voorbeeld der oude Egyptische moniken, oefende hy zich dagelyks niet alleenlyk in 't gebed en in de zalige overdenkingen, maer ook in den ligchamelyken arbeid, zich daertoe opwekkende door de woorden van den apostel, die zegt: Zoo wie niet werken wil, dat die niet en ete⁽¹⁾.

(1) II Thes. III, 10.