Deugden-boekje

't Beminnelijk meisje.

O hoe krank is buurvrouw Keetje!

'K was zoo even voor haar bed;

En hoe arm! maar toch is alles

In haar huisje rein en net.

Hoor, ik heb nog zestien stuivers;

'K denk, zoo de arme vrouw die hadd',

Dat zij zeer verheugd zou wezen;

Want het is toch nog al wat;

Zeker kan zij dan iets koopen

Tot verkwikking. Kom, ik ga

Zoo terstond mijn geld haar brengen;

'K ben verzekerd dat mama

'T goed zal vinden; want ik doe maar

'T geen zij mij schier daaglijks leert

Dat de goede God voor de armen,

Van die rijker zijn, begeert.

En och hé! als ik eens zelve

Zoo heel ziek te bedde lag',

Zoude ik ook wel hartlijk blijd zijn

Als 'k mij zoo iets geven zag',

[p. 18]

 

Zoo ik arm waar', wil ik zeggen.

 

Kom, geen oogenblik gewacht;

 

'K zou mij zelv' niet mogen lijden

 

Zoo 'k mij langer nog bedacht.

De ouden, die zoo veel van beeldspraken als van gelijkenissen hielden, beeldden de liefde tot den naasten uit, door eene vrouw in adelijke kleeding (de liefde tot den naasten is in der daad ook eene deugd welke den mensch verëdeld), hebbende aan hare zijde een pelikaan met hare jongen: het dier opent met den bek zijne borst, waaruit bloed komt vloeijen, het geen hij tot voedsel voor zijne jongen bestemd heeft. De voormelde vrouw toont voorts dat zij met de eene hand een arm mensch, 't welk zich nabij haar bevindt, en ter aarde ligt, wil oprigten, terwijl zij met de andere hand geld uitreikt. - Ik geloof dat ik mijne jonge lezers, omtrent de meening van deze uitbeelding, niet behoef voor te lichten.