Sneeuwvlokken

[p. 133]

LXIII.
Jakob.

Toen worstelde ik, als Jakob, heel den nacht,
Met een die, niet zijn naam noemde. En de maan
Smolt weg in 't morgenrood. - ‘Laat thans mij gaan!’
Sprak hij, doch ik, hoovaardig op mijn kracht,

Sprak: - ‘Zegen mij, wie gij niet kondt verslaan,
Eer laat ik u niet heengaan.’ En zeer zacht
Daalde op mijn hoofd zijn zegen en ik dacht:
- ‘Heil mij! nu heb ik mensch en God weerstaan.’

Een altaar heb ik op die plek gesticht,
Al beet ik ook, van smart, mijn lippen stuk:
Toen de engel ging, was mij de heup ontwricht.

O blanke godsbode! o mijn schoon geluk!
Wel heb ik worstlend u verwonnen, doch
De ontwrichte heup verlamt mijn schreden nog.