Sneeuwvlokken

[p. 126]

LVI.
De Spiegel.

Een vreemd visioen! Ik droomde dal ik zwaar
Gezondigd had en vóór een spiegel stond,
Nog dronken van mijn zonde, met los haar
En vonklende oogen en ontloken mond.

En 'k juichte in wilde weelde en 'k zag - zoo waar
Als God leeft! - doodsbleek tusschen 't lokkenblond,
Een droef gelaat mij aanzien met een paar
Oogen, mijn hart doorborend tot den grond.

En 't was mijn eigen beeld en angstig vlood
Ik van dien spiegel, waar 'k gescheiden zag
Wat één moest blijven tot den Tongsten Dag.

En 'k beefde, als een die d' adem van den dood
Voelt gaan over zijn voorhoofd - en mijn' blik
Trof driemaal, in het glas, mijn dubbel Ik.