Sneeuwvlokken

[p. 3]

Drie sonnetten tot inleiding.

[p. 5]

I.
Losse Vlokken.

Mijn leven is gelijk een winterdag,
Met matgrijs licht en hardbevrozen grond.
Bestraalt de zon me al even, 't is geen blond,
Blij zonnevuur, als 'k wel in 't najaar zag.

De zilvren zon zoekt of ze een spiegel vond
In 't grijzig ijs, waar vaak, met slag bij slag
Van ranke riemen of met zeil en vlag,
De bootsman boot of schip door 't water zond.

Dan valt de wolkenvoorhang stil weer dicht
En witte vlokken dwalen door den mist
En dalen zacht op stam- en takkenbrons.

Vliedt nu mijn engel niet naar 't eeuwig licht?
De sneeuw zijgt duizlig dwarrlend neer... mij is 't
Of vlokken vlogen uit zijn vleugeldons.