Natuurpoëzie

[p. 19]

Sluipend duister

Als langgelokte, in grijs gehulde vrouwen

Zijn nu de wilgen en hun tranen druipen
En tikken op het gras, waar dwergen kruipen

En nevelgeesten rijzen uit landouwen.

En als een dier komt Duister binnensluipen

En rekt en strekt de zwartfluweelen klauwen.
Zijn muil verslindt het leste fletse grauwen.

Zijn loerende oogen voel ik mij begluipen.

Ik schrei om hulp! Neen, laat mij luid nu zingen,

Om tegen d' angst mij dapper te verweren!

Ik kan niet.

Duister komt mij sluw bespringen.

Zijn zwarte klauwen dringen, door mijn kleêren,
Tot in mijn hart, dat komt hij wreed bezeeren

Met schrijnend leed van droeve erinneringen.