Morgenrood

[p. 25]

XVII Ballet

O de openbaring van mijn eerst ballet!
Als dronken wanklend, bevende als van koorts,
Voel 'k hoe dat schouwspel 'lijk een gouden toorts
In brand van schoonheid heél mijn leven zet.

Hoe beeld ik, later, Frollo's donkre frons
En Phoebus' lach, door eigen mooi verblind
En Esmeralda's vlugge als vlam in wind
Ziganerdans, bij klank van klokkenbrons
En Quasimodo's dwergdroef monsterlijf,
Dat borg een ziel zoo lentehemelklaar,
Met zelfgevonden rhythmen en gebaar!
En 'k voelde 't meer dan spel en tijdverdrijf.

En 't arm ballet nog roem ik om de vonk
Die 't vuur ontstak, dat héel mijn zijn doorblonk.