Morgenrood

[p. 22]

XIV Schuilvinkje

Schuilvinkje speelden we in de schemering.
Eén kamer was er, waar 'k niet durfde zoeken.
Daar lag - ik las 't! - het gruwbaarste aller boeken
En leek me een levend dreigend monsterding.

Trap óp, trap áf, wel dapper álle hoeken
Van 't oud geheimvol huis, waar duister hing,
Doorzocht ik, doch kilhuivrende angst beving
Mij voor die kamer, niets kon mij verkloeken.

Maar 'k borg mijn angst diep in mijn ziel, 'k verried
Geen éen mijn schat van vreemde vreugde en vreezen.
In 't huis vol stemmen bleef ik 't eenzaam wezen,
Dat juichte alleen en leed alleen verdriet.

'k Bewaarde 't ál voor wie me in 't hart zou lezen,
Gedroomde vriend, door wien 'k mij troosten liet.