Eenzame bloemen

[p. 41]

II.

Mijn kind, ge zijt pas vijftien jaar

En, nu al levensmoê,

Sluit gij uw zachtblauw oogenpaar

Voor 't helder zonlicht toe!

Heeft dan het bitter lijdensuur

Geslagen voor uw hart

Of maakt één wolkje aan 't rein azuur

Uw ganschen hemel zwart?

- Ach! vraag mij niets en laat mij gaan

Waar ik in stilte ween,

In 't boscli, in 't schijnsel van de maan.

Ik dwaal zoo gaarne alleen.

Mijn onbestemde weemoedsdroom

Trekt mij naar de eenzaamheid.

Ik weet een eeuwenouden boom

Die 's avonds mij verbeidt.

[p. 42]

 

Zijn breede takken wuiven zacht,

 

Hij groet mij, in zijn taal.

 

En in zijn volle bladrenpracht

 

Daar zingt een nachtegaal.

 

 

 

Mijn voorhoofd gloeit, ik beef en tril,

 

De lucht is drukkend zoel.

 

Ik weet niet wat mijn harte wil,

 

Ik weet niet wat ik voel.