Eenzame bloemen

[p. 11]

III.

Mijn dag heb ik verdroomd; zoo doe ik met mijn leven.
De vogels zongen luid hun Julimorgen-zangen,
Mijn eigen hart zong mee, vol weemoed en verlangen.
Ik heb geluisterd - en mijn blad is wit gebleven.

Wel heb ik in mijn ziel de klanken opgevangen,
Nog zie ik op het, gras de zonnestralen zweven,
Nog hoor ik melodie, - maar 'k heb geen woord geschreven.
Ik laat, mijn droeve harp aan 't wilgenloover hangen.

O vogels, zingt alleen! uw stem houdt mij gekluisterd.
Vervult met uw gekweel de frissche, groene twijgen.
Mijn oor is onvermoeid, doch laat mijn lippen zwijgen!

'k Wil spreken - door een traan voel ik mijn oog verduisterd.
En ware 't nu niet wreed een lied van mij te vergen?
Laat mij in 't fulpen mos mijn aangezicht verbergen!