Blauwe bloemen

[p. 101]

XXIII.
Lentenacht.

De lucht is lauw en geurenmild,
de sterren vonklen wonderklaar.
- Mijn harte klopt zoo vreemd, zoo wild...
mijn droomen vliên, ik weet niet waar. -

De sterren vonklen wonderklaar,
een warme wind omwaait mijn wang.
- Mijn droomen vliên, ik weet niet waar,
mijn boezem beeft, half blij, half bang. -

Een warme wind omwaait mijn wang.
De roze ontluikt, de meidoorn bloeit.
- Mijn boezem beeft, half blij, half bang.
't Is of mij vuur door de aadren vloeit.

De roze ontluikt, de meidoorn bloeit.
Hoe goddlijk zingt de nachtegaal!
- 't Is of mij vuur door de aadren vloeit,
bij 't luistren naar die minnetaal! -

[p. 102]

 

Hoe goddlijk zingt de nachtegaal!

 

Rood verft zijn bloed den bloesemtwijg.

 

- Bij 't luistren naar die minnetaal,

 

vouw ik de handen saam en zwijg.

 

 

 

Rood verft zijn bloed den bloesemtwijg,

 

hij klaagt van weelde en juicht van wee.

 

- Vouw ik de vingers saam en zwijg,

 

mijn ziel zingt met den vogel mee.

 

 

 

Hij klaagt van weelde en juicht van wee.

 

O vreemd verlangen, nooit gestild!

 

- Mijn ziel zingt met den vogel mee.

 

De lucht is lauw en geurenmild.