Blauwe bloemen

[p. 99]

XXI.
Vliedende Amor.

Voel ik geen vleuglen ruischen
boven mijn lokken? Vliedt een
vogel het myrthenboschje?
Hoog, in 't bestarnde blauw, zweeft,
reppend de rozenwiekjes,
Amor, die Psyche minde.
Diep, in den blanken boezem,
blaakt hem en smart de wonde.
Lang nog, met traanvolle oogen,
heft zij den blik ten hemel,
roepend den snelgewiekten
god, bij de zoetste namen.
Nachtelijk duister hult haar
zacht in zijn mantel. - 't Lampje
ligt aan haar voet - verbrijzeld.