Blauwe bloemen

[p. 78]

VII.
De bank in 't woud.

Langs de lanen, hand in hand,
zwierven zij het bosch door.
- ‘Wilt ge rusten op die bank?’
vroeg het meisje, rozig blank.
- ‘Neen, daar dient het mos voor!

Neergezegen, zij aan zij,

fluistrend: “Eeuwig samen!”
zalig, in het diepe woud....’
- ‘Neen, maar zie dat ruwe hout,
volgekrast met namen.

Op die bank, die bank in 't woud,
staat uw naam te lezen,
- ja, die W! 't is wel uw schrift! -
naast een vrouwennaam gegrift.
Zou 't den mijnen wezen?’

- ‘Och! wat tuurt ge naar dien naam?’
Laat de dooden rusten.
Kind, o kind, ga snel voorbij!

[p. 79]

 

't Is dezelfde bank, waar mij

 

andre lippen kusten.’

 

 

 

Zonnelach en vogelzang

 

zwegen nu voor beiden.

 

Eeuwig was hun heil verstoord.

 

Uit hun lippen klonk geen woord

 

maar hun zielen schreiden.