Blanke duiven

[p. 84]

XXXIV.
Herleven.

Septemberzon, getemperd door 't gordijn

Van hooge windbewogen popels, lekt

Mijn kamer binnen, waar zij leven wekt

In perzikrood en rozenkarmozijn.

Met wemeldans van bladerschaduw plekt

Zij wand en meublen, strooit in gouden wijn

Haar gouden vonken, die als de oogen zijn

Van 't verre luchtblauw waar mijn ziel naar trekt.

Mijn lichaam ligt in donzig lauwe rust,

Indrinkend stil, tot denken nog te zwak,

Het zachte zonlicht dat mij de oogen kust.

't Is of mijn ziel haar nevelban verbrak

En zong een lied van nieuwen levenslust,

Hoog met dien vogel op dien popeltak.