Blanke duiven

[p. 57]

XIII.
Langs de lanen.

O zoet, bij zoelen zomernoen,

- Zacht wiegt de wagen -

Gevlucht verweg, in veldengroen

Zich laten dragen!

Als bronskolommen rijzen fier

De hooge stammen.

En berk en zilverpopulier

Zijn blanke vlammen.

De hemel blinkt zoo zuiverblauw

Als prachtturkooizen.

De vooglen kweelen zangen trouw

Op vele vooizen.

Hoog bloeiend óp bij heesterhout,

Aan beide zijen,

Staan wilde bloemen, geel als goud,

In wijde rijen.

[p. 58]

 

't Is of Natuur wie haar behoort

 

Al voelend komen,

 

Den blonden landweg heeft geboord

 

Met gouden zoomen.

 

 

 

Melodisch ruischt de zomerlof

 

Van alle blaad'ren,

 

Nu we in een wolk van gouden stof

 

De wouden naad'ren.

 

 

 

O 't is voor mij, o, 't is voor ons,

 

't Is ál ons eigen:

 

En 't hemelblauw én 't stammenbrons

 

En 't looverneigen.

 

 

 

Voor ons die vlinders zwevend hoog

 

Uit gouden kelken....

 

't Is of mijn ziel naar bloemen vloog,

 

Die nooit verwelken.