Blanke duiven

[p. 45]

VII.
Kerstnacht.

O wat smachtte ik zoo lang,

In mijn wachten zoo bang,

Naar vervulling van 't woord der profeten!

O wat doolde ik zoo wijd

Door een droombeeld misleid

En mijn reiskleed van doornen doorreten!

O wat luisterde ik lang

Of geen juichende zang

Van omhoog zou verblijden mijn ooren!

O wat leidde mij ver

Nu de heilige ster,

Naar het Kind, tot bevrijding geboren!

O wat kniel ik nu stil,

Met mijn liefde en mijn wil

En mijn hoop in mijn opene handen,

Als de trits die vertrouwt

Dat wat myrrhe en wat goud

En wat wierook zijn koningsoffranden!

[p. 46]

 

O wat juich ik nu blij,

 

Met de ruischende rei:

 

- ‘Vrede op aarde! in de menschen behagen!’

 

O wat ween ik nu zoet,

 

In mijn deemoed zoo goed

 

Dat ik allen wil helpen, die klagen!