Blanke duiven

[p. 24]

XX.
Liefdezege.

Nu troont op roze-omtooiden zegewagen,

Mijn trotsche Liefde, tot vorstin verheven,
Op purpren weeldepeluw, boven 't Leven,

In 't rood en hermelijn der heerschersdagen.

In 't hemelblauw, waar lelieduiven zweven,

Wappert haar vaan, gered uit 's Levens lagen.
Door 't melkwit vierspan laat zij traag zich dragen,

Boven de menschen, langs Gods vrededreven.

Haar blanke handen laten rozen regenen,
Haar diadeem ombloeit een twijg van rozen,
Haar oogen lachen en haar lippen zegenen.

Stroomt allen toe, gij zon- en vreugdeloozen,
Het zwarte graf van liefdloosheid ontstegenen,
En buigt voor Haar, die goeden maakt van boozen!