Beeldjes uit vrouwenleven

[p. 94]

Trouw

Uit bangen droom schrikt óp de kranke vrouw.
Vergeefs verzweeg erbarmen 't haar: zij zag 't!
Terwijl ze in zwijm lag, werd hij heengebracht
En bleef ze alleen in 't leege huis van rouw.

Maar hij was 't niet, die bleeke doode vracht!
Hij zelf zal stijgen, tot hij God aanschouw.
Haar lippen murmlen, klam van stervensdauw:
- ‘Ik kom, mijn lief, ik weet dat je op mij wacht.
Laat open 't graf! Daar is nog plaats voor mij,
Dat 'k mij te slapen in zijn armen vlij,
Als hier voorheen, tot stof in stof vergâ.
Mijn ziel zal stijgen als een blanke vlam
- Laat open 't venster - en hem zweven na
Ik hoor zijn stem: - ‘Ik wist wel, dat zij kwam.’