Beeldjes uit vrouwenleven

[p. 61]

Rust

Kalm moet zij rusten eer daal rust voorgoed.
Maar droef verleden blijft haar wreed door-schokken.
Als toen zij 't kind droeg, ziet zij lachend lokken
Een krans van kinderkopjes, engelzoet.

Straft haar nu God voor 't bitter mokkend wrokken,
Wijl 't leven leeg bleef? IJlt haar tegemoet.
Haar kind verloren met een liefdegroet,
Terwijl haar uitluidt galm van doodeklokken?

Van 't broeiend kussen beurt zij 't moede hoofd,
Rijst op, verkoelt de brandende oogenleden.
't Reliekenschrijn van moedervreugd beloofd
Ontneemt ze een jurk, die nooit zou 't kindje omkleeden
En schoentjes blank voor de eerste wankle schreden,
Warmt ze aan haar borst, waar 't kindje aan werd geroofd.