Beeldjes uit vrouwenleven

[p. 13]

Versmaad

Op 't molmend bankje zit, in bladbruin kleed,
't Verwelkend meisjen in 't verwelkend woud.
De wolken donkren en de wind waait koud -
Zij peinst, verloren in haar levensleed.

Op 't grijzend haar valt rimplig bladergoud.
Geen toekomst meer, haar lief verliet haar wreed
Voor schitteroog en rooswang en zij weet:
Haar hart bleef jong, alleen 't gelaat is oud.

Zij ziet haar leven als die najaarslaan,
Ontbladerd half al, leeg en lang gestrekt.
En ze is zoo moe - waartoe nog verder gaan?

Tot op haar wang uit bronzen boomkruin lekt
Een regendroppel, killer dan een traan
En 't bleeke meisje uit droef gemijmer wekt.