|
| |
| |
| |
Vreugde-sangh der Redenryke Gilde tot Duynkerke
op 't ontvangen van d'heer Hector als Hooftman
Wie komt ons Reden-hof soo minsaem in-getreden?
Is 't niet Parnassus Godt bekleedt met mensche-leden
Die aerde en locht verheught met syne stem en Lier?
Of is 't dien grooten Heldt, die eyck, en populier,
En palm, en ceder-boom op syne maet dee springen?
Of desen die wel eer dolphynen kost bedwingen
Door 't klincken van syn Luyt?... Syn stralende gesicht
Verheldert myne stem, en moedight myn Gedicht
Om iet tot synen roem en glory aen te vangen...
Rys Heliconsche Bruyt, om hem vol vreught t'ontfangen;
Verhef Gesangh en spel op hunnen hooghsten toon,
Span uwe snaeren uyt ghelyck ghy zyt gewoon,
Wanneer men Phebus sag tot uwen Feestdagh nooden.
Den Held die hier verschynt verdient den lof der Goden
Door syn goedtjonstigheyt en treffelycken moedt.
't Is Hector die hier komt, wiens roem langs Thetis vloedt
Langs duynen, weyd, en velt, de Musen gaen vermelden
Tot waer Neptuyn omhelst de soete stroom der schelden.
Wat sie ick, wyse Maeght? uw aen-gesicht versterft:
Het purper-roode bloos, dat uwe Wangen verft,
Verdwynt terwyl ik spreek? Ey laet die vreese vaeren,
Hier komt geen Oorlooghs-helt, belust tot Kryghsghevaeren,
Omringt met wapen-tuygh, vol toornigheyt en wraeck.
| |
| |
Dat u dien grooten Naem van daegh niet angstigh maek;
Neen, desen Hector is tot moort noch bloet genegen,
Gelyck Cassandraes Broer, syn Landt genootens zegen,
Wiens schouder staende hiel 't bouwvalligh Ilion:
Hy heeft een soeten aert, die d'Hipocrene bron
Van syne kindsheyt af, met Nectar, quam besproeyen,
En heden noch syn bloet en jeugdig hert doet bloeyen.
De vrede is synen wensch, den eendracht synen lust;
Hy schouwt de felle twist, omhelst de soete rust,
En verre van Belloon of haer ghewoel te minnen,
Hy herbergt in syn huys de negen sang-Godinnen
En komt u zelf van daegh omhelzen voor syn Bruyt.
O Maget zyt verheught! schept moedt in dit besluyt,
Ghy, die van Zoilus volck, en al die u benyden
Soo veelderhande smaedt voor dezen hadt te lyden:
Gy die, gelyck een Schip van mast en roer berooft,
Een fackel sonder glans, een lichaem sonder Hooft,
Een wooningh sonder Heer, een Bye-korf sonder Koningh
Gemist hebt ruste, licht, raet, steunsel, wasch en honingh.
Schep moet, vervolgde Maegt, uw droefheyt is ten endt,
Mits Phébus u van daegh, dien weerden Hector zendt,
Wiens wysheyt, hulp en licht u nimmer sal ontbreken.
U schoonheyt sal voortaen met sulk een glans uytsteken
Dat ghy, als 't Pronck-juweel van Clios Hof-gesin,
De Goden zelve sult beweghen t'uwer min...
Sie daer, lof-weerden Man, het pandt van roem en eeren
Waer mede uw lief verbondt komt dese Bruyt vereeren;
Sie daer den onderstant, die van uw wys beleydt
En minnelycke sorgh Parnassus Hof verbeydt.
Wat onghemeene rust sal ieder verghenoegen
t'Wyl sigh nae sulck een Hooft de leden sullen voegen,
| |
| |
Vervoert door soete lust tot Sangen en Ghedicht:
Ach! niemant blyft te kort in die gemeene plicht
Wanneer u voor-beeldt sal voor eene spoor verstrecken,
Om tot Apolloos min de herten aen te wecken.
Gheen aenghenaemer saeck vereent de Borghery,
Dan die verliefde drift tot Rym en Poësy:
'k Weet dat men nimmermeer mag twisten op de smaken
En dat sigh ieder wilt naer synen wensch vermaken:
Verscheyde sinnen zyn verscheydentlyck voldaen.
Dien is in Flora's dienst; dees passen op Diaen;
Die laeten hun begeert door Bachus nimmer blusschen
Dien roemt op pyl en boogh; en die op Staele Bussen;
Elck volghe synen lust, maer sonder over-daedt;
Elck soecke syn vermaeck na-volgens synen staet.
Maer als een stillen Geest tot Dichten is gheboren
Gheen ander besigheyt kan synen wil bekooren:
En wat al soetheyt smaeckt hy onder 't Dichten niet?
Terwyl hy 't onderhoudt der Sangh-Godin geniet,
En in d'Af-spiegelingh van haere reyne zeden,
Bevrydt van and're sorgh syn sinnen gaet besteden;
Wat schoonheyt, wat genucht en vindt hy daer niet in?
Meer hy met haer verkeert, meer lockt hem haere min.
Doch, om die liefde noyt nae desen te verliezen,
Heer Hector, komen wy tot Hooftman u verkiezen,
U, die door vierigheyt en onvermoeyde jonst,
Omhelst en ondersteunt de soete Dichters Konst.
Wel aen Carssouwen-schaer, wilt uwe snaeren treffen,
Om dezen wyzen Heer nae weerde te verheffen,
Erhaelt met spel en sangh syn hoogh-verdiende lof,
En wenscht hem heyl, en peys, en zegen in uw Hof.
Soo heersch hy over u, soo leef hy menigh jaeren,
| |
| |
Om eenen schat van eer en glory te vergaeren;
Soo worde dese Zael door syn sorghvuldigheyt,
In 't Landschap van de Leeuw met Famas tromp verbreyt.
|
|
Auteursrecht onbekend