|
| |
| |
| |
Zede-les
Siet hier een sinne-beeldt van ons verworpen leven,
Dat stadigh door den tydt word' op en neer gedreven,
Den tydt verslindt het al, en blyft den mensche staen,
Den mensch heeft niet in hem dat van hem is vergaen.
Hy die syn voor-hooft sagh verciert met blonte krollen,
Voelt langhs syn wangen nu de gryse hayren rollen,
Syn gladde en poezel vel wordt nu gherimpeld' huyt,
Syn mondt een leelyck hol, syn neus een langhe snuyt:
Een krack doet syn gheraemte, een klock syn herssens dreunen,
't Gebeente en heeft geen kracht om 't lichaem t'ondersteunen:
Eerst was hy snel en recht, nu is hy styf en manck,
Eerst gaf hy soeten geur, nu geeft hy niet dan stanck.
Gelyck een druyven-bloey in eenen kouden morgen,
Ghelyck een sonne-bloem voor Phoebus licht verborgen,
Ghelyck een Lente-roos benevelt door den nacht,
Ghelyck een koren-struyck door distelen versmacht,
Ghelyck den Ommel-plant verplet door haegel-buyen,
Ghelyck den Aglentier ghebraen in 't heete zuyen,
Ghelyck een Hyacinth door geenen dauw besproeyt,
Ghelyck het klaver-gras dat langhs der heyden groeyt,
Soo is 't met eenen mensch wiens jaeren zyn verloopen,
En wie den ouderdom stelt buyten tydt van hopen;
Al is 't de zelve ziel die in syn hert gebiedt,
Al heeft hy 't zelve lyf, hy is den zelven niet:
Besiet, door-soeckt hem wel van achter en van voren,
Hy arbeydt, gaet en staet, hy heeft geen lit verloren,
| |
| |
Hy voert den zelven naem, hy heeft de zelve stem,
Maer als g'hem wel door-soeckt, ghy vindt hem niet in hem.
Wat wil ick voorder van syn lyfs-veraerdingh spreken,
Merckt syn veranderingh in syne ziel-ghebreken;
Daer vindt ghy hem gheheel verwisselt en verkeert,
Daer siet ghy niet in hem waerom hy wierdt ghe-eert.
Ghelyck in hem beswyckt 't ghebruyck van syne leden,
Soo waggelt syn besluyt, soo hapert syne reden,
De twyffelingh verdruckt syn oordeel en vernuft,
Hy mymert, dubt en dwaelt, hy is geheel versuft.
Hy slyt den tragen tydt van dagen ende nachten,
In sorgh, in achterdocht, in woelende ghedachten,
Syn bloet wordt uyt-gheput, en syne kracht verteirt,
Door tydelooze lust, en strydighe begeirt',
Door nortsheyt die syn hert en sinnen heeft bezeten,
Maeckt dat hem syne jeught en jonckheyt is vergheten:
Al wat een ander doet siet hy met droefheyt aen,
En lastert 't zelve werck het gen hy heeft ghedaen.
Syn herte wordt door haet en liefde t'saem bestreden,
En vraeght ghy hem, waerom? hy geeft u geene reden,
Hoe meer syn jaerens loop en leven werdt verkort,
Hoe meer hy noch naer tydt en goedt begeerigh wordt.
't Wyl tegen synen wensch de stonden hem ontspringen,
Hy wil den snellen tydt ontvleug'len en bedwingen,
Maer syn betrachtingh gaet met syn begeert te niet,
Terwyl hy naer syn jeught al suchten omme siet.
Eylaes! wie sou den mensch noch in den mensche kennen,
Wanneer de jaeren hem in Ziel en leden schennen?
Hoe wel men hem bemerckt, hoe zeer men hem bekyckt,
Men vindt niet in den mensch 't gen' aen den mensch gelyckt.
De kranckheyt van syn aert en kan niet zyn beschreven;
| |
| |
Syn onghestadigheyt begoste met syn leven,
Het is onzekerheyt al wat men in hem siet,
Den mensch van gisteren, is dien van heden niet.
Gaet, losse Jonckheyt, gaet, roemt op uw vaste leden,
Pronckt met uw schoon ghelaet en ander ydelheden;
Ghelyck den wyn verkeert in wringenden azyn,
Soo sult ghy oock van jonck in oudt verandert zyn.
|
|
Auteursrecht onbekend